اشعیا
مقدمه
حضرت اشعیا (ع) یکى از پیامبران بنى اسرائیل است که به آمدن عیسى و محمد (ع) بشارت داد. "شعیا" نیز گویند و نسبش به حضرت سلیمان (ع) مى‌رسد[۱]. در کتاب اشعیاى نبى، بشارت‌هاى فراوانى درباره ظهور حضرت مهدى (ع) آمده است[۲].[۳]
پاتیکل از کتب مقدسه هندیان است و صاحب آن از اعاظم کفره هند است و به گمان پیروانش، صاحب کتاب آسمانی است. در آن کتاب بشارت ظهور مبارک حضرت مهدی (ع) آمده است[۴].[۵]
دید از کتب مقدسه هندیان است که در آن، بشارت ظهور حضرت مهدی (ع) آمده است[۶].[۷]
زبور جمع "زبر" به‌معنای نوشته و مکتوب است. هر کتابی زبور است، اما بیشتر، کتاب پیغمبر داوود (ع) بدین‌نام خوانده می‌شود و این کتاب، در شب هیجدهم ماه رمضان نازل شده است[۸]. در قرآن آمده است: ﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ﴾[۹]؛ این آیه شریفه به ظهور حضرت مهدی (ع) تفسیر شده است. در باب حقوق اقلیت‌ها در حکومت حضرت مهدی (ع) آمده است که وقتی حضرت ظهور کرد، بین اهل زبور با زبور قضاوت خواهد کرد[۱۰]. در کتاب زبور، تحت عنوان مزامیر، نویدهایی درباره ظهور حضرت مهدی (ع) به بیان‌های گوناگون داده شده است[۱۱].[۱۲]
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ معارف و معاریف، ج ۶، ص ۵۰۴
- ↑ ادیان و مهدویت، محمد بهشتى، ص ۲۳.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۵.
- ↑ ادیان و مهدویت، محمد بهشتی، ص ۱۶.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۹۱.
- ↑ ادیان و مهدویت، محمد بهشتی، ص ۱۶.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۳۶.
- ↑ بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۳.
- ↑ سوره انبیاء، ۱۰۵.
- ↑ غیبة نعمانی، ص ۱۲۵؛ آخرین امید، داوود الهامی، ص ۲۹۹.
- ↑ آخرین امید، داوود الهامی، ص ۱۹۳.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۵.