عرفات
این مدخل زیرشاخهٔ بحث مکه است. عرفات از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عرفات در قرآن - عرفات در معارف مهدویت - پرسش مرتبط نداردعرفات و روز عرفه
نام سرزمینی در جنوب شرقی مکه که بسیار مقدس است و یکی از اعمال حج در ماه ذی حجه آن است که حاجیان باید روز نهم ذی حجه (روز عرفه) را از ظهر تا غروب در آنجا وقوف داشته باشند. در وسط آن دشت وسیع، کوه کوچکی است که "جبلُ الرحمه" نام دارد و دعا در دامنه آن مستحب است و امام حسین (ع) دعای معروف روز عرفه را در پای آن کوه خوانده است. خداوند در روز عرفه، به کسانی که در صحرای عرفات حضور داشته باشند و به دعا و نیایش بپردازند، توجه خاص می‌‌کند و آنان را می‌‌آمرزد.
عرفات از ریشه عرفان و معرفت است. در این صحرا انسان به خداشناسی و خودشناسی و معرفت بیشتر می‌‌رسد و به گناهان خود اعتراف می‌‌کند. اینکه به آنجا عرفات گویند، یا به خاطر آن است که جبرئیل، مناسک حج را در آنجا به حضرت ابراهیم آموخت و او معرفت پیدا کرد، یا به سبب آنکه آدم و حوا پس از بیرون آمدن از بهشت، در این منطقه یکدیگر را شناختند و به هم رسیدند. دلیل‌های دیگری هم گفته شده است. در قرآن تنها یک بار از عرفات و کوچیدن حاجیان از آنجا به سوی مشعرالحرام یاد شده است: ﴿...فَإِذَا أَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفَاتٍ فَاذْكُرُوا اللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرَامِ وَاذْكُرُوهُ كَمَا هَدَاكُمْ وَإِنْ كُنْتُمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الضَّالِّينَ﴾[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ «...پس چون از عرفات رهسپار شدید در مشعر الحرام خداوند را یاد کنید و او را همان‌گونه که رهنمودتان داده است فرا یاد آورید و بی‌گمان پیش از آن از گمراهان بودید» سوره بقره، آیه ۱۹۸.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۱۴۹.