نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Bahmani(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۴ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۰۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۴ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۰۷ توسط Bahmani(بحث | مشارکتها)
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل علم معصوم (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
چیستی مکاشفه
کشف در لغت به معنی رفع حجاب و در اصطلاح عارفان، اطلاعرسانی بر ماورای حجاب از معانی غیبی و حقیقی است[۱]. مکاشفه دارای مراتب و درجاتی است که به حسب مرتبه آن، قلمرو آن نیز گسترش مییابد. عارفان به آیاتی از قرآن و احادیثی از پیامبر(ص) و اوصیا نیز استشهاد میکنند که از کشف عوالم وجود برای پیامبرانی چون حضرت محمد(ص) و حضرت موسی(ع) و اولیایی چون حضرت علی(ع) حکایت دارد[۲].
در مصادیق مکاشفات موارد عدیدهای گزارش شده است مانند[۳]: مشاهده الواح مکتوب؛ شنیدن صدا از غیب؛ مشاهده افراد غایب و دیدن کارهای آنها در لحظه انجام آن؛ مشاهده حالات و صفات افراد نیکوکار و گناهکار و خبر دادن از اعمال گذشته و آینده آنها و ... .[۴]
چیستی شهود
مراد از "شهود" آن است که افرادی بتوانند فراتر از قلمرو حواس، حقایقی از جهان غیب را با قلب خود مشاهده کنند که دیگران قادر به دیدن آنها نیستند، این مشاهده، همان چیزی است که در مباحث عرفانی از آن به شهود یاد می شود[۵] برخی در تعریف شهود گفته اند:[۶] "علمی است که خداوند به پیامبر(صلی الله علیه و آله) عطا فرموده است و بر خلاف ریاضیات و منطق، بیتحقیق و اجتهاد و قرائت و کتابت و صناعت کسب شده و به گذشت زمان نیازمند نیست. این علم بنا به مشیت خداوند، از طریق تزکیه و اشراق نفس حاصل میشود و با توفیق و حمایت و الهام و رسالات الهی، به حقیقت نائل میشود".[۷] راه شهود که طریقهای ربّانی و الهی است، مخصوص افرادی است که دارای روحی صاف و صیقلی یافته و پاک و مطهر میباشند. در این طریق "معلّم"، خداست و "متعلّم"، ولیِّ بر حقّ خدا؛ یعنی پیامبر یا امام و "علم" از محضر ربوبی و نزد خداوند اخذ میشود. از این رو، به آن "علم لدنّی" میگویند. این علم بیواسطه بشری، به انسانِ کامل اعطا میشود.[۸]
رابطه مکاشفه با رؤیا
شاید بتوان کشف و مکاشفه را نوعی رؤیا در بیداری دانست. در حال رؤیا حواس ظاهری انسان از کار میافتد و آنچه را که ما در حال رؤیا با چشم یا گوش یا دیگر اعضا و جوارح احساس میکنیم, از طریق حواس باطن روح و نفسمان است[۹].
اهل مکاشفه نیز در هنگام کشف, با حواس دیگری غیر از حواس ظاهری مادی، اموری را مشاهده میکنند یا مطالبی را میشنوند و یا اشیائی را لمس میکنند؛ چراکه اگر این مکاشفات با چشم و گوش مادی بود، باید کسانی که در مجاورت آنها هستند آنها را ببینند و بشنوند، در حالی که چنین نیست[۱۰].
نتیجه آنکه ماهیت و سرشت کشف با رؤیا یکی است و در هر دو، حواس ظاهری تعطیل و حواس باطنی نفس، فعال میشود. همانطور که رؤیاها همگی صادق نیستند, مکاشفات هم میتوانند صادق و یا کاذب باشند. در قرآن کریم رؤیای حضرت ابراهیم(ع) و نیز رؤیای پیامبر اکرم(ص) به عنوان رؤیاهای صادق گزارش شده است[۱۱]. همچنین رؤیای حضرت یوسف(ع) در حال کودکی، که پدر و مادر و یازده برادر خود را به صورت خورشید و ماه و یازده ستاره دید. از رؤیاهای نمادین و صادق است که سالها بعد به شکلی، که تفصیل آن در داستان حضرت یوسف آمده است، تحقّق یافت[۱۲]. اما با این همه در قرآن تصریح شده است که برخی از رؤیاها اضغاث احلام هستند[۱۳][۱۴].
در روایات نیز آمده است که رؤیاها چند گونهاند: برخی حدیث نفساند، برخی از جانب خداست، برخی از جانب فرشتگان و برخی نیز از جانب شیطان.[۱۵]
رابطۀ شهود و علم امام
برخی از روایات نشان میدهند امامان(علیهم السلام) دارای چنین شهودی بوده اند و این شیوه، یکی از روش های علم آموزی و آگاهی از غیب بوده است.[۱۶] در روایات، تعبیر شاهد بودن بر مردم بسیار مورد استفاده قرار گرفته است، برخی علمای امامیه نیز تصریح کردهاند که امامان(علیهم السلام) شاهد بر اعمال مردم هستند.[۱۷] باید دانست، اشتراک امامان(علیهم السلام) با عرفا در بهرهمندی از این شیوه در صورت اثبات این شیوه برای امامان(علیهم السلام) به معنای آن نیست که شهود ائمه با شهود عرفا در تمام ویژگیها یکسان است؛ مثلا پذیرفتهایم که امامان، معصوم هستند و گرفتار خطا نمیشوند، ایشان تأییداتی خاص دارند که دیگران از آن بی بهرهاند؛ بنابراین شهود ائمه در این گونه ویژگیها مانند معصومانهبودن، با شهود عرفا متفاوت است؛ همچنین مصادیق شهود امامان(علیهم السلام) بسیار قویتر و روشنتر از شهود عرفاست و نسبت به برخی حقایق، مانند امور ویژه مقام امامت یا نیازمند تأییدات خاص، عرفا توان شهود ندارند.[۱۸]
↑ر.ک. هاشمی، سیدعلی، شهود یکی از روش های علم آموزی ائمه(علیهم السلام)، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش 7، ص 881؛ مطهری، منصف علی، علم ائمه از نظر عقل و نقل، صفحه؟؟؟
↑علیرضا مسجد جامعى، پژوهشى در معارف امامیه، ج ۲، ص ۶۷۵
↑ر.ک. هاشمی، سیدعلی، شهود یکی از روش های علم آموزی ائمه(علیهم السلام)، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش 7، ص 881؛ مطهری، منصف علی، علم ائمه از نظر عقل و نقل، صفحه؟؟؟
↑ر.ک. هاشمی، سیدعلی، شهود یکی از روش های علم آموزی ائمه(علیهم السلام)، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش 7، ص 881
↑ر.ک. هاشمی، سیدعلی، شهود یکی از روش های علم آموزی ائمه(علیهم السلام)، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش 7، ص 881