دلایل اعتبار روایات احادیث مهدویت چیست؟ (پرسش)
دلایل اعتبار روایات احادیث مهدویت چیست؟ | |
---|---|
موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
مدخل اصلی | مهدویت |
دلایل اعتبار روایات احادیث مهدویت چیست؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارتهای دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- نویسندگان کتاب «نگین آفرینش» در پاسخ به این پرسش آوردهاند:
- «از ویژگیهای ارزشمند یک موضوع روایی، صحیح بودن روایاتی است که در آن موضوع نقل شده است. این ویژگی، سبب قبولی آن روایات و در نتیجه اصالت و اعتبار آن موضوع میشود. در مهدویت با توجه به فراوانی روایات و منابع کهن اصیل، رویات صحیح فراوانی موجود است. نکته مهم این که بسیاری از بزرگان اهل سنت به صحیح بودن روایات مهدویت اعتراف کردهاند و به همین دلیل، اعتقاد به قیام مهدی(ع) را از مسلمات دین و از جمله واجبات دانستهاند. بعضی از علمای اهل سنت در مقام دفاع از عقیده مهدویت و ردّ منکران این عقیده، کتاب و مقاله نوشتهاند و با بیانات علمی و شواهد روایی جریان امام مهدی را از اموری قطعی و غیر قابل انکار دانستهاند؛ همچون محمد صدیق مغربی که در ردّ گفتار ابن خلدون که تلاش کرده است روایات مهدویت را ضعیف و غیر معتبر جلوه دهد، کتابی نگاشته و به سختی از او انتقاد کرده است.[۱].
- ویژگی دیگر در روایات مهدویت، تواتر آن است. به این معنا که گاهی تعداد راویان یک حدیث به اندازهای زیاد است که امکان دروغ بودن سخن آنها به صفر میرسد و در این صورت، مطئمن میشویم که آن حدیث از معصوم (ع) است. این امر، پدیده نادری است که از علمای اهل سنت بزرگانی مانند قرطبی مالکی، ابن حجر عسقلانی و سیوطی نیز به آن اعتراف کردهاند.[۲]»[۳].
پرسشهای وابسته
منبعشناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ نام کتاب او ابراز الوهم المکنون من کلام ابن خلدون (آشکارکردن توهم پوشیده درکلام ابن خلدون) است.
- ↑ شیخ ناصر الدین البانی از بزرگان اهل سنت میگوید: «همانا عقیده به خروج مهدی عقیدهای ثابت و متواتر از پیامبر اکرم است که ایمان به آن، واجب است» (مجله التمدن الاسلامی، ش ۲۲، ص ۵۴۳). نیز ر.ک: انتظار، شماره ۴، کتاب امام مهدی در احادیث شیعه و سنی، ص ۳۴ – ۳۶.
- ↑ بالادستان، محمد امین،حائریپور، محمد مهدی،یوسفیان، مهدی؛ نگین آفرینش، ج۱، ص ۸۸ - ۸۹.