نیایش نوزدهم

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۲:۳۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.


مقدمه

این نیایش دعای آن حضرت است در طلب باران. یکی از نشانه‌های رحمت الهی باران است. قرآن کریم می‌فرماید: ﴿وَهُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِنْ بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَيَنْشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِيُّ الْحَمِيدُ[۱]. زندگی ما انسان‌ها و همه موجودات زنده با آب است، ﴿وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ[۲]. اگر آب نباشد زندگی انسان‌ها مختل می‌شود. رویش گیاهان، روزی موجودات، لطافت هوا و حیات موجودات زنده در سایه بارش باران است.

براساس تعالیم قرآنی گناهان مانع نزول باران و استغفار زمینه نزول باران اعلام شده است[۳]. امام امام زین‌العابدین(ع) در این دعا بارانی با این ویژگی‌ها از خداوند بزرگ طلب می‌کند: «اللَّهُمَّ‏ اسْقِنَا الْغَيْثَ‏، وَ انْشُرْ عَلَيْنَا رَحْمَتَكَ‏...»؛ «ای خداوند، باران بفرست و سیرابمان ساز و همراه با بارانی فزاینده و ریزنده، از ابری در آفاق رونده و گیاهان زیبا رویاننده، رحمت خود بر ما ارزانی دار»؛ و ادامه می‌دهد: «ای خداوند، میوه‌ها را برسان و بر بندگانت احسان فرمای، گل‌ها را شکفته گردان و زمین خود زنده نمای. فرشتگان خود، آن فرستادگان بزرگوار، را بفرمای تا از سوی تو، بارانی سودمند و پیوسته و فراوان و گسترده و تند بار بیاورند و همه‌جا را سیراب سازند، تا زمین مرده را زنده نمایی و هرچه را از دست رفته است باز گردانی و آنچه روییدنی است برویانی و در روزی مردم گشایش دهی با چنان ابری انبوه، گران‌بار، خوش و بی‌زیان و از کران تا کران، که از آن آواز تندر آید و بارانش ملایم و پردوام بود و برقش فریبناک نبود».

و باز ادامه می‌دهد: «ای خداوند، ما را از بارانی به فریاد رسنده، قحط زداینده، گیاه رویاننده، فراگیرنده، فراوان بارنده سیراب نمای، تا گیاهان ایستاده را طراوت تازه دهی و گیاهان بر زمین و خفته را بر پای داری. ای خداوند، بارانی برسان آن‌سان که آب‌ها از تپه‌ها روان داری و چاه‌ها از آب‌ها پر‌سازی و رودها به خروش آری و نباتات برویانی و در همه شهرها ارزانی پدید آری و چارپایان و مردمان به تن و توش آری و برای ما خوردنی‌های خوش و گوارا کامل گردانی و کشته‌های ما برویانی و پستان‌های چهارپایان پرشیر‌سازی و بر نیروی ما نیرویی دیگر افزایی».[۴].[۵]

جستارهای وابسته

منابع

  1. بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش نوزدهم»، دانشنامه صحیفه سجادیه

پانویس

  1. «و اوست که باران را پس از آنکه (مردم) نومید شوند فرو می‌فرستد و بخشایش خویش را می‌گستراند و او سرور ستوده است» سوره شوری، آیه ۲۸.
  2. «و هر چیز زنده‌ای را از آب پدید آوردیم» سوره انبیاء، آیه ۳۰.
  3. ﴿فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا * يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا «و گفتم: از پروردگارتان آمرزش بخواهید که او بسیار آمرزنده است * تا (باران) آسمان را بر شما ریزان، بفرستد» سوره نوح، آیه ۱۰-۱۱.
  4. صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه مهدی الهی قمشه‌ای.
  5. بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش نوزدهم»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۴۶۲.