شفا در علوم قرآنی

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث شفا است. "شفا" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

به آیه ﴿وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا﴾^[۱] آیه شفاء می‌گویند.

شفا معمولاً مقابل بیماری‌ها، عیب‌ها و نقص‌ها است؛ بنابراین، نخستین کار قرآن در وجود انسان‌ها، همان پاک‌سازی از انواع بیماری‌های فکری و اخلاقی فرد و جامعه است.

قرآن برای کسانی نسخه شفابخش است که می‌خواهند با جهل، کبر، غرور، حسد، نفاق، عشق به دنیا و شهوت‌ها مبارزه کنند. و نیز قرآن برای برطرف‌ ساختن ضعف‌ها، زبونی‌ها، ترس‌های بی‌دلیل، اختلاف‌ها و پراکندگی‌ها است.

نامگذاری قرآن به شفا، سه وجه دارد:

دلیل نبوت و صدق ادعای پیامبر (ص) است تا مردم از حیرت ضلالت، با او هدایت یابند؛ همچون بیمار که از مرض شفا یابد؛
قرآن بیان است و ادلّه روشن که چون صاحب شک و شبهه در آن نظر کند، به علم رسد؛
مردم به قرآن تبرّک می‌کنند و از آن شفا می‌خواهند^[۲].^[۳]

↑ «و از قرآن آنچه برای مؤمنان شفا و بخشایش است فرو می‌فرستیم و بر ستمکاران جز زیان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۸۲.
↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۱۲، صفحه ۲۳۶؛ منصور، عبدالحمید یوسف، نیل الخیرات فی القراءات العشرة، جلد۱۳، صفحه ۱۸۲؛ فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیر الکبیر، جلد۲۱، صفحه ۳۴.
↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص ۴۱۸.