سنان بن انس
مقدمه
سنان بن انس از جنایتکاران جنگی در کربلا، که در سپاه عمر سعد بود و آخرین لحظه، او نیزه‌ای بر امام حسین(ع) زد و آن حضرت از اسب بر زمین افتاد. به نقل بیشتر مورّخان، او سر مقدّس امام حسین(ع) را از پیکر جدا کرد و بر نیزه افراشت (برخی هم شمر یا خولی را گفته اند)[۱]. بعدها نیز بخاطر همین جنایت، از ابن زیاد جایزه می‌طلبید[۲].
سنان بن انس بن عمرو بن حی بن حارث بن غالب بن مالک بن وهبیل، از کسانی است که نقش مؤثّری در کشتن امام حسین(ع) داشتند و در آخرین دقایق، به کمک افرادی مانند شمر بن ذی الجوشن، امام(ع) را به شهادت رساندند. پیش‌تر، امام علی(ع) در نکوهش پدر سِنان، این واقعه را پیشگویی کرده بود. بر پایه گزارشی، سِنان در مجلس حَجّاج، به کشتن امام حسین(ع) اعتراف کرد و پس از بازگشت به خانه‌اش، دیوانه شد و با وضع ناگواری از دنیا رفت. در گزارشی دیگر آمده که مختار، سِنان را دستگیر کرد و پس از شکنجه‌ای سخت، او را کشت.[۳]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ بحار الأنوار، ج۴۵، ص۵۵ و ۵۶.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۴۹.
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۷۵۶.