از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
مقدمه اِظفار : غلبه کردن، دستیابی به مطلوب، پیروزی بر خصم . اصل آن "ظَفَر" به معنای قهر ، غلبه و پیروزی [۱] ﴿ وَهُوَ الَّذِي كَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنْكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ عَنْهُمْ بِبَطْنِ مَكَّةَ مِنْ بَعْدِ أَنْ أَظْفَرَكُمْ عَلَيْهِمْ ﴾ [۲] سنت الهی همواره بر نصرت و یاری انبیای الهی و مؤمنان بر دشمنانشان و اقتداربخشی به آنان تعلّق گرفته است: ﴿ وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ ﴾ [۳] [۴] منابع پانویس
↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۴، ص۵۱۹.
↑ «و اوست که پس از آنکه شما را بر آنان پیروز گردانید دست آنان را از شما و دست شما را از آنان در دل مکّه، کوتاه کرد» سوره فتح، آیه ۲۴.
↑ «و بی‌گمان خداوند به کسی که وی را یاری کند یاری خواهد رساند» سوره حج، آیه ۴۰.
↑ نظرزاده، عبدالله ، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم ، ص:۱۱۰.
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اظفار است. اظفار از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اظفار در قرآن - اظفار در حدیث - اظفار در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبط