عمل صالح در معارف و سیره حسینی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

برآوردن حاجت‌ها

در کتاب نثرالدر از امام حسین(ع)، در یکی از سخنرانی‌ها آمده است: بدانید که نیازهای مردم به شما از نعمت‌های خدا بر شماست. از آنها ملول نشوید که گرفتار می‌شوید[۱].

در کتاب الدرالمنثور به سندش، از امام حسین(ع) نقل شده است که: پیامبر خدا(ص) فرمود: «هیچ بنده‌ای نیست که رفتن به دنبال حاجت برادر مسلمانش را وا نهد، خواه آن حاجت برآورده شود یا نشود، مگر آنکه گرفتارِ کمک به کسی می‌شود که [آن کمک] برایش گناه دارد و پاداشی نمی‌بَرَد»[۲].[۳]

شاد کردن برادران

کتاب کنز العمال از امام حسین(ع)، از پیامبر خدا(ص) اینگونه نقل کرده است که: از موجبات آمرزش، شادمان کردن برادر مسلمانت است[۴].[۵]

همسایه‌داری خوب

در کتاب علل الشرائع به سندش، از امام حسین(ع)، از امام حسن نقل شده است: مادرم فاطمه(س) را شبِ جمعه در محرابش دیدم که به نماز ایستاده بود و پیوسته، به رکوع و سجود می‌رفت تا آنکه سپیده‌دم بر آمد. می‌شنیدم که برای مردان و زنان مؤمن، با ذکر نام، دعا می‌کند و فراوان برایشان دعا می‌کند، اما برای خود، دعایی نمی‌کند. به او گفتم: مادر من! چرا برای خود دعا نمی‌کنی، همان‌گونه که برای دیگران دعا می‌کنی؟ فرمود: «پسر عزیزم! نخستْ همسایه، سپس خانه»[۶].[۷]

بزرگداشت سالمندان

در کتاب الجعفریات به سندش از امام حسین(ع)، ازامام علی نقل است که: پیامبرخدا(ص) فرمود: «هر کس سالمندی را به خاطر مویِ سفیدش بزرگ بدارد، خدای عز و جل او را از هراس روز قیامت، ایمن می‌دارد»[۸].[۹]

گریستن بر مصیبت‌های اهل بیت(ع)

ربیع بن منذر از پدرش، از امام حسین(ع) نقل می‌کند: هیچ بنده‌ای نیست که چشمانش قطره‌ای اشک بر ما بیفشانَد و یا سرشکی از دیدگانش سرازیر شود، جز آنکه خداوند، او را برای سالیانی دراز، در بهشت جای دهد[۱۰].[۱۱]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. «اعْلَمُوا أَنَّ‏ حَوَائِجَ‏ النَّاسِ‏ إِلَيْكُمْ‏ مِنْ نِعَمِ اللَّهِ عَلَيْكُمْ، فَلَا تَمَلُّوا النِّعَمَ فَتَحُوزُوا نِقَماً» (نثر الدرّ، ج۱، ص۳۳۴).
  2. «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): مَا مِنْ عَبْدٍ يَدَعُ الْمَشْيَ فِي حَاجَةِ أَخِيهِ الْمُسْلِمِ قُضِيَتْ أَوْ لَمْ تُقْضَ، إِلَّا ابْتُلِيَ بِعَوْنِهِ مَنْ يَأْثَمُ عَلَيْهِ وَ لَا يُؤجَرُ فِيهِ» (الدرّ المنثور، ج۱، ص۵۰۹).
  3. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۱.
  4. «إِنَّ‏ مِنْ‏ مُوجِبَاتِ‏ الْمَغْفِرَةٍ إِدْخَالُكَ السُّرُورَ عَلَى‏ أَخِيكَ‏ الْمُسْلِمِ‏» (کنز العمّال، ج۱۵، ص۷۷۰، ح۴۳۰۲۴).
  5. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۱.
  6. «رَأَيْتُ أُمِّي فَاطِمَةَ(س) قَامَتْ‏ فِي‏ مِحْرَابِهَا لَيْلَةَ جُمُعَتِهَا فَلَمْ تَزَلْ رَاكِعَةً سَاجِدَةً حَتَّى اتَّضَحَ عَمُودُ الصُّبْحِ وَ سَمِعْتُهَا تَدْعُو لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ تُسَمِّيهِمْ وَ تُكْثِرُ الدُّعَاءَ لَهُمْ وَ لَا تَدْعُو لِنَفْسِهَا بِشَيْ‏ءٍ فَقُلْتُ لَهَا يَا أُمَّاهْ لِمَ لَا تَدْعِينَ لِنَفْسِكِ كَمَا تَدْعِينَ لِغَيْرِكِ فَقَالَتْ يَا بُنَيَّ الْجَارَ ثُمَّ الدَّارَ» (علل الشرائع، ص۱۸۲، ح۱؛ دلائل الإمامة، ص۱۵۲، ح۶۵).
  7. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۲.
  8. «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):‏ مَنْ‏ وَقَّرَ ذَا شَيْبَةٍ لِشَيْبَتِهِ‏ آمَنَهُ اللَّهُ تَعَالَى مِنْ فَزَعِ يَوْمِ الْقِيَامَةِ» (الجعفریّات، ص۱۹۶).
  9. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۲.
  10. «مَا مِنْ‏ عَبْدٍ قَطَرَتْ‏ عَيْنَاهُ‏ فِينَا قَطْرَةً أَوْ دَمَعَتْ عَيْنَاهُ فِينَا دَمْعَةً إِلَّا بَوَّأَهُ اللَّهُ بِهَا فِي الْجَنَّةِ حُقُباً» (الأمالی، مفید، ص۳۴۱، ح۶؛ الأمالی، طوسی، ص۱۱۶، ح۱۸۱).
  11. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۲.