اشاعه فحشاء

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

«اشاعه فحشا» نشر دادن ناپسندی‌ها.

در قرآن کریم، دوستداران اشاعه فحشا در میان مؤمنان به عذاب دردناک الهی تهدید شده‌اند،﴿إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ﴾ امّا در مراد از فحشا اختلاف است. زنا، هر فعل یا قول زشت که در شرع دارای حدّی معیّن است، و هر گناه کبیره از جمله معانی است که برای فحشا بیان شده است؛امّا این واژه بیشتر، درباره زنا، لواط و مانند آن به کار می‌رود. از اشاعه فحشا به مناسبت در باب صلات و حدود بحث شده است.

اشاعه فحشا یا به وسیله قول است، مانند منتشر کردن خبر متضمّن فحشا در میان مؤمنان، مثل اینکه گفته شود فلانی زنا کار است، و یا به وسیله فعل؛ بدین معنا که فحشا آشکارا انجام شود تا دیگران نیز بدان ترغیب گردند و یا وسائل ارتکاب آن برای دیگران فراهم شود.

اشاعه فحشا حرام و از گناهان کبیره است. نشر آن با گفتار در گناهانی مانند زنا یا لواط در صورتی که قذف محسوب شود موجب ثبوت حدّ است.

منابع

1. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت