اقطاع تملیکی

مقدمه

در دورۀ اسلامی، اراضی بایر و یا باتلاق‌ها، به کسانی که آن را آباد می‌کردند داده می‌شد، تا به ملکیت آنان درآید. این نوع ملکیت بر اراضی را "اقطاع تملیکی" می‌گفتند. قطعه زمین مورد اقطاع، به سه قسم بود: بایر و متروک، دایر و آباد و معادن^[۱]. اقطاعاتی که پیامبر اکرم (ص) به تمیم الداری، اسامه، زبیر و بلال واگذار کرد، اقطاع تملیکی بوده است^[۲]^[۳].

منابع

فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی

پانویس

↑ الخراج، ص۹۰؛ تجارب الامم، ج۵ و ۶، ص۱۸۹-۱۸۸؛ الاموال، ص۶۹۱ و ۶۷۶-۶۷۵؛ ماوردی، الاحکام السلطانیه، ص۱۹۰؛ ابویعلی، الاحکام السلطانیه، ص۲۲۸؛ صبح الاعشی، ج۱۳، ص۱۱۳.
↑ الاموال، ص۶۷۵؛ الخراج، ص۳۴؛ مجموعة الوثائق السیاسیه، ص ۲۳۹-۲۳۸؛ ماوردی الاحکام السلطانیه، ص۱۹۰؛ صبح الاعشی، ج۱۳، ص۱۲۱.
↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۴۰.

[1] الخراج، ص۹۰؛ تجارب الامم، ج۵ و ۶، ص۱۸۹-۱۸۸؛ الاموال، ص۶۹۱ و ۶۷۶-۶۷۵؛ ماوردی، الاحکام السلطانیه، ص۱۹۰؛ ابویعلی، الاحکام السلطانیه، ص۲۲۸؛ صبح الاعشی، ج۱۳، ص۱۱۳.

[2] الاموال، ص۶۷۵؛ الخراج، ص۳۴؛ مجموعة الوثائق السیاسیه، ص ۲۳۹-۲۳۸؛ ماوردی الاحکام السلطانیه، ص۱۹۰؛ صبح الاعشی، ج۱۳، ص۱۲۱.

[3] فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۴۰.

[۱]

[۲]

[۳]