ابراهیم بن عبدالحمید
ابراهیم بن عبدالحمید از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابراهیم بن عبدالحمید در تراجم و رجال - ابراهیم بن عبدالحمید در معارف و سیره رضوی - ابراهیم بن عبدالحمید در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابراهیم بن عبدالحمید اسدی کوفی انماطی بزاز. اهل کوفه[۱] و از اصحاب و یاران امام صادق، امام کاظم و امام رضا (ع) بود[۲] و از این بزرگواران و امام جواد (ع) روایت دارد[۳]. کسانی مانند ابن ابی عمیر، صفوان بن یحیی، عوانة بن حسین بزاز، عباس بن معروف و عبدالله بن صلت از او روایت کرده‌اند.[۴] ابراهیم فردی صالح، مورد وثوق و در عین حال واقفی مذهب بود[۵] و کتاب النوادر و اصل اثر اوست.[۶] گفتنی است برخی از علمای رجال، دو نفر را با این نام آورده‌اند.
ابن داوود، ابراهیم بن عبدالحمید را دو نفر دانسته که یکی ثقه و از اصحاب امام صادق (ع)، و دیگری واقفی مذهب و از اصحاب امام کاظم (ع) و غیرموثق می‌‌باشد.[۷]
مامقانی نیز این گونه عقیده دارد و می‌‌گوید: منشأ اشتباه، کلام کشّی است.[۸]
شیخ طوسی دو نفر را تحت عنوان ابراهیم بن عبدالحمید در اصحاب امام کاظم (ع) ذکر کرده و برای یکی لفظ واقفی آورده است و در جای دیگر گفته که او امام رضا (ع) را درک نمود، ولی از ایشان حدیث نشنید.[۹] در مقابل، برخی دیگر مانند کاظمی و اردبیلی او را متحد می‌‌دانند.[۱۰] تستری نیز قائل به اتحاد است و طی گفتاری، کلام قائلان به تعدد را توجیه کرده و جواب داده است.[۱۱] تفرشی هم می‌‌گوید که ابراهیم بن عبدالحمید یک فرد بیشتر نیست و همان شخص ثقه و واقفی مذهب است. ایشان می‌‌گوید که من در کتب رجالی، مطلبی که دلالت بر تعدد فرد داشته باشد نیافتم، جز اینکه شیخ در اصحاب امام کاظم (ع) دو مرتبه ابراهیم بن عبدالحمید را تکرار کرده است و این هم دلالت بر تعدد فرد نمی‌کند، چون مثل چنین مواردی در کلام شیخ بسیار است و حال اینکه ما یقین داریم تعددی وجود ندارد[۱۲][۱۳]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ رجال النجاشی ۱/۹۸.
- ↑ رجال الطوسی ۱۵۹، ۳۳۲ و ۳۵۱.
- ↑ اختیار معرفة الرجال ۴۴۶ و ۴۴۷.
- ↑ هدایة المحدثین ۱۰.
- ↑ خلاصة الاقوال ۱۹۷.
- ↑ معالم العلماء ۷.
- ↑ رجال ابن داوود ۲۲۶.
- ↑ تنقیح المقال ۱/۲۲.
- ↑ رجال الطوسی ۳۳۱، ۳۳۲ و ۳۵۱.
- ↑ هدایة المحدثین ۱۰ جامع الرواة ۱/۲۳.
- ↑ قاموس الرجال ۱/۲۱۹.
- ↑ نقد الرجال ۱/۷۳.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۶۵-۶۶.