سدیف بن میمون مکی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام باقر است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

آشنایی اجمالی

سدیف بن میمون مکی اهل مکه و از موالی بنی هاشم (امام سجاد(ع)،آل ابولهب و بنی عباس) و به نقلی، از موالی زنی از خزاعه بود و به دلیل این که همسرش از بنولهب بود، به آنها منسوب شد. سدیف از یاران امام باقر(ع) بود و از ایشان روایت نموده است، چنان که حنان بن سدیر صیرفی از وی روایت نموده است. او از عرب‌های بادیه نشین، سیاه چهره، شاعری نیکوسرا و خلاّق، ادیبی متبحر، خطیبی بلیغ،زبان آور و صاحب اشعاری روان و بدون تکلف بود. نمری شاعر، اشعار او را بسیار روایت کرده و او را شاعرترین فرد در زمان خود دانسته که بر سرودن اشعاری که اراده می‌‌کرد، قدرت داشت. به روزگار امویان آنها را مدح می‌‌کرد و به روزگار عباسیان به هجو امویان و مدح عباسیان به ویژه سفاح و منصور پرداخت. به هنگام انقراض دولت امویان و روی کار آمدن عباسیان، در مکه بود و برای خوش آمدگویی، از مکه حرکت کرد و نزد ابوالعباس سفاح رفت. برخی نیز گفته‌اند که او را به نزد منصور بردند و زنده به گور کردند. نام سدیف را در زمره شعرای اهل بیت آورده‌اند. مجموعه ای از اشعار در سی ورقه اثر اوست. زمان فوت او را به اختلاف سال‌های ۱۴۵، ۱۴۶ و ۱۴۷ هـ آورده‌اند.

منابع

1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱