ابن طلحه شافعی
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
ابن طلحه شافعی می‌نویسد: «امام رضا (ع) در خراسان پیراهن سفید کوتاه و عمامه سفید لطیفی بر سر می‌نهاد و چوب دستی مخصوص دست می‌گرفت و به نماز می‌رفت و در حین رفتن، بر آدم و نوح و ابراهیم و اسماعیل و محمد (ع) و بر بندگان صالح خدا درود و تحیت می‌فرستاد و این سطوت و بزرگواری موجب بغض و حسادت حاشیه‌نشینان مأمون می‌شد»[۱].
همچنین می‌نویسد: «او سومین علی از اهل بیت است و هر کس از سر انصاف درباره او بیندیشد و تأمل نماید، می‌یابد که او وارث علی و سومین علی از اهل بیت رسول الله (ص) است که ایمانش بالنده، شأنش بلند و مقامش رفیع و یارانش فراوان و برهانش آشکار و روشن و مکنتش گسترده شده است. فضائلش عظیم و صفاتش بر طبق سنت پیامبر (ص) شکل گرفته است. مکارم اخلاقیش نبوی و خاتمی، خوی و طبعش اخزمی، اخلاقش عربی و نفس شریفش هاشمی است. آن حضرت بزرگ‌تر و فراتر از آن بود که امتیازهایش قابل شمار باشد و بلند مرتبه‌تر از آن بود که مناقب و فضایل او توصیف گردد. اما فضایل و صفات آن حضرت و عنایات خاص خداوند به ایشان و بلندی شأن او به گونه‌ای بود که بسیار از اطرافیان مأمون را به هراس و وحشت انداخت.»..[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ مناقب، ص۸۷.
- ↑ سیره امام رضا (ع)، ص۱۱۱.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۶.