بیت‌الاحزان
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بیت‌الاحزان (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
بیت‌الاحزان خانۀ اندوه‌ها، سند مظلومیت اهل بیت(ع) پس از رحلت پیامبر خدا(ص) و غصب خلافت و ظلم به اهل بیت. حضرت فاطمه پس از وفات پدرش پیوسته غمگین، گریان و مظلوم بود[۱].
مقدمه
- آنچه گروه سقیفه و غاصبان خلافت بر سر او و خانه‌اش و شوهرش آوردند، مصیبتی جانکاه بود. وی هم از داغ رحلت پدر می‌سوخت، هم از غصب خلافت، هم از آلام روحی و جسمی خویش. گریه‌اش نیز نوعی اعتراض به وضع حاکم به شمار می‌رفت. نزد علی(ع) به شکایت آمدند که گریۀ او ناراحتمان کرده است، وقت خاصّی برای گریه‌اش قرار دهد تا آنان به استراحت! بپردازند. روزها حضرت زهرا به بیرون مدینه می‌رفت و حسن و حسین(ع) را هم با خود می‌برد و زیر درخت "اراک" می‌نشست و در سایۀ آن تمام روز را بر پدرش می‌گریست. نزدیک غروب، علی(ع) به سراغشان می‌رفت و به خانه می‌آمدند. مخالفان آن درخت را هم قطع کردند. حضرت زیر آفتاب می‌نشست و می‌گریست. علی(ع) برای او اتاقی ساخت و نامش را "بیت الأحزان" گذاشت. بیت الأحزان، سمبل غم‌ها و مظلومیت‌های او در طول تاریخ گشت. حضرت فاطمه(ع) روزها به آن کلبۀ غم می‌رفت و با پدر درد دل می‌کرد و می‌گریست، شب به خانۀ غم‌آلود برمی‌گشت.[۲] در مورد حضرت یعقوب هم سخن از بیت الاحزان و خانه‌ای که در آن بر یوسف گم‌گشته‌اش می‌گریست، نقل شده است. "بیت الأحزان" نام کتابی از محدّث قمی در مصائب حضرت زهرا است.[۳][۴].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۱۳۰.
- ↑ حیاة الامام الحسین، باقر شریف القرشی، ج۱ ص ۲۶۹
- ↑ الذریعه، ج ۳ ص ۱۸۵
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۱۳۰.