ثویه
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ثویه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- نام تلّی است نزدیک حنانه، سمت چپ مسیر کوفه به نجف اشرف، که محلّ دفن گروهی از اصحاب خاصّ حضرت امیر(ع) است. در کتب زیارت، توصیه شده که زائر حرم مولی وقتی به آنجا می‌رسد، مستحبّ است دو رکعت نماز بخواند.[۱] گفته شده که قبر ابو موسی اشعری و مغیرة بن شعبه هم آنجاست[۲][۳].
ثویه در موعودنامه
- نام سرزمینی در نواحی کوفه است.امام صادق (ع) در تفسیر آیه شریفه
إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرَادُّكَ إِلَی مَعَادٍ
[۴]؛ به راستی خداوندی که قرآن را بر تو واجب کرد، تو را به بازگشت‌گاه بازگرداند. فرمود: "به خدا سوگند، دنیا سپری نمی‌شود تا (در زمان رجعت) رسول اکرم (ص) و امیر مؤمنان (ع) در ثُوَیّه همدیگر را ملاقات کنند و در آنجا مسجدی بسازند که دوازده هزار در داشته باشد"[۵][۶].
ثویه در فرهنگنامه آخرالزمان
«ثویه» نام منطقه‌ای است در اطراف کوفه. امام صادق(ع) فرمود: به خدا سوگند زندگانی دنیا به سر نخواهد آمد تا اینکه رسول خدا(ص) رجعت نموده و با یکدیگر ملاقات کنند و در ثویه مسجدی بنا کنند که دوازده هزار در داشته باشد[۷].
در حدیث دیگری شخصی از یاران امام صادق(ع) روایت می‌کند که با حضرت به زیارت امیرالمؤمنین علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) می‌رفتیم. زمانی که به ثویه رسیدیم حضرت از مرکب به زیر آمد و دو رکعت نماز خواند. از حضرت پرسیدم که این چه نمازی بود که به جای آوردید؟ حضرت فرمود: اینجا مکانی است که منبر حضرت قائم(ع) را در آن قرار خواهند داد و من دوست داشتم که در این مکان شکر خدای را به جای آورم[۸][۹].
پرسش‌های وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ بحار الأنوار، ج ۹۷ ص ۲۸۲
- ↑ مجمع البحرین، واژۀ «ثوی» کلمۀ «مثوی» هم به معنای آرامگاه و اقامتگاه، از همین ریشه است
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۸۰.
- ↑ سوره قصص، ۸۵.
- ↑ تفسیر برهان، ج ۳، ص ۲۴۰؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۱۳.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۳۷.
- ↑ تفسیر برهان: ج ۳، ص ۲۴۰. تفسیر آیه ۸۵ سوره قصص.
- ↑ دلایل الامامة: ص ۲۴۴ و یأتی: ص ۵۴۶.
- ↑ ر. ک. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان صفحه ۱۸۴.