نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Bahmani(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۳۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۳۷ توسط Bahmani(بحث | مشارکتها)
منظور از تجسم اعمال نزد شیعیان این است که اعمال انسان خوب یا بد، باطنی دارد که این باطن در دنیاآشکار نمیشود؛ بلکه باطن این اعمال بعد از تغییر و تبدلاتی، در عالم آخرت جلوه میکند[۱]. اما از نگاه علم کلام تجسم و تجسد اعمال یعنی رابطۀ میان عمل و جزا در آخرت نه قراردادی است و نه از نوع رابطۀ علی و معلولی، بلکه میان آنها رابطۀ عینیت و اتحادحکم فرماست؛ یعنی آنچه در آخرت به عنوان پاداش یا کیفر به نیکوکاران و بدکاران اختصاص مییابد، تجسم خود عمل آنهاست[۲].
قرآن میفرماید ﴿وَلْتَنظُرْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ لِغَدٍ﴾[۳]. ﴿وَلْتَنظُرْ﴾ امر است و باید هر کس در آنچه برای فردا میفرستند، نظر کند. این صریحترین تعبیر قرآن در این زمینه است و در حقیقت این آیهفرمان داده است که در کار و در عمل خودتان دربارۀ چیزهایی که برای فردا پیش میفرستید، دقت کنید. این لحن، گویای آن است که در قیامت، همان عمل به انسان برمیگردد[۴].
↑ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۲۰۸.
↑«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و هر کس باید بنگرد برای (روزی چون) فردا چه پیش فرستاده است» سوره حشر، آیه ۱۸.
↑ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۷۸-۷۹.
↑«پس هر کس همسنگ ذرهای نیکی ورزد، آن را خواهد دید، و هر کس همسنگ ذرهای بدی کند، آن را خواهد دید» سوره زلزال، آیه ۷.
↑ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۹۵-۹۷.
↑«روزی که هر کس هر کار نیکی انجام داده است پیش رو مییابد و هر کار زشتی کرده است آرزو دارد کاش میان او و آن (کار زشت) فاصلهای دور میبود و خداوند شما را از خویش پروا میدهد و خداوند به بندگان مهربان است» سوره آل عمران، آیه ۳۰.
↑ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۷۸-۷۹.