اهلاک
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اهلاک (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- اهلاک: نابود کردن، از "هلک و هلاک" به معنای شکستن و سقوط[۱] در مقابل "حیاة"[۲] و به معنای هلاکت، درگذشتن و نابود شدن[۳].
- ﴿وَإِذَا أَرَدْنَا أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا﴾[۴].
- هلاک در قرآن کریم با موضوعات و موارد مختلف، معانی متعددی را دلالت می‌کند؛ از جمله این موارد:
- فقدان و از دست دادن: ﴿هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ﴾[۵]؛
- نابودی به استحاله و فساد: ﴿وَيُهْلِكَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ﴾[۶]؛
- مرگ: ﴿إِنِ امْرُؤٌ هَلَكَ لَيْسَ لَهُ وَلَدٌ﴾[۷]؛
- فنا و باطل‌شدن ذاتی: ﴿كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ﴾[۸][۹].
- از سنت‌های قطعی الهی نابودی و هلاکت اقوام و تمدن‌هایی بوده که در مقابل دعوت انبیای الهی، سرکشی و طغیان و آیات الهی را تکذیب کردند و به مؤمنان ظلم و تجاوز روا داشتند. هلاکت این اقوام و تمدن‌ها نوعی عذاب الهی و مبدئی برای تحولات سیاسی و اجتماعی در بخشی از زمین بوده است: ﴿وَتِلْكَ الْقُرَى أَهْلَكْنَاهُمْ لَمَّا ظَلَمُوا وَجَعَلْنَا لِمَهْلِكِهِمْ مَوْعِدًا﴾[۱۰][۱۱][۱۲].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۶، ص۶۲.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱۱، ص۲۷۱.
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۳، ص۱۸۵۹.
- ↑ «و چون بر آن شویم که (مردم) شهری را نابود گردانیم به کامروایان آن فرمان می‌دهیم» سوره اسراء، آیه ۱۶.
- ↑ «اختیارم از کفم رفت» سوره حاقه، آیه ۲۹.
- ↑ «و کشت و پشت را نابود کند» سوره بقره، آیه ۲۰۵.
- ↑ «اگر مردی مُرد و دارای فرزندی نبود.».. سوره نساء، آیه ۱۷۶.
- ↑ «هر چیزی نابود شدنی است جز ذات او» سوره قصص، آیه ۸۸.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۸۲۶.
- ↑ «و این شهرهاست که چون ستم ورزیدند نابودشان کردیم و برای نابودی آنها موعدی نهادیم» سوره کهف، آیه ۵۹.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۸۴۳-۸۴۴.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۳۲.