تألیف قلوب در لغت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۷ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۳۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث تألیف قلوب است. "تألیف قلوب" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل تألیف قلوب (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

“تألیف” از کلمه “الفت” گرفته شده و در لغت به معنای ارتباط پیدا کردن و جوش و پیوند خوردن می‌باشد. کلمه “التیام” نیز به معنای پیوند و جوش‌خوردن است، اما فقط در امور مادی و مربوط به جسم استعمال می‌شود، مانند التیام زخم. اما الفت و تألیف، پیوند و جوش‌خوردن معنوی دو چیز و دو موجود را می‌گویند؛ مانند: اینکه دو قلب متعلق به دو انسان به واسطه علاقه و محبت، الفت پیدا کنند و به هم جوش بخورند و نیز مانند این که مفاهیم و معانی متعددی با هم تألیف شوند و جوش بخورند و مقصود واحدی را تداعی نمایند. کلمه الفت و تألیف، در قرآن مجید نیز به این معنا و منظور استعمال شده است آنجا که می‌فرماید: ﴿إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا[۱].

و در جای دیگر می‌فرماید: ﴿وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا مَا أَلَّفْتَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَيْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ[۲]. بنابراین، معنای تألیف قلوب از نظر لغت؛ یعنی ارتباط پیدا کردن و پیوند دل‌ها[۳]

آیات قرآنی مرتبط

جستارهای وابسته

منابع

  1. شکوری، ابوالفضل، فقه سیاسی اسلام

پانویس

  1. «و همگان به ریسمان خداوند بیاویزید و مپرا کنید و نعمت‌های خداوند را بر خود فرا یاد آورید که دشمنان (همدیگر) بودید و خداوند دل‌های شما را الفت داد و به نعمت او با هم برادر شدید» سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.
  2. «و دل‌های آنان را با هم پیوستگی داد؛ اگر همه آنچه را در زمین است می‌بخشیدی میان دل‌های آنها پیوستگی نمی‌دادی اما خداوند ایشان را با هم پیوستگی داد؛ بی‌گمان او پیروزمندی فرزانه است» سوره انفال، آیه ۶۳.
  3. شکوری، ابوالفضل، فقه سیاسی اسلام، ص ۴۰۴.