ابوالفرج اصفهانی
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
علی بن حسین بن محمد اموی قرشی، مشهور به «ابو الفرج اصفهانی»، محدث و مورخ و ادیب و شاعر و موسیقی‌شناس، و از اعقاب مروان حمار، آخرین خلیفه اموی بود. خاندانش در اصفهان ساکن و بعضی از آنها محدث و عالم بودند و مذهب تشیع داشتند. او در عهد المعتضد (۲۸۹ - ۲۴۲ق) در اصفهان متولد شد. در کودکی به بغداد رفت و در آنجا به تحصیل پرداخت. از عنفوان جوانی به جمع اخبار ادبا و موسیقی‌دانان و استماع اخبار نادر تاریخی و ضبط احادیث و اشعار و ترانه‌ها شوق داشت. نبوغ و پشتکار و قریحه وی سبب شد مورد تشویق آل بویه در ری و بغداد و آل حمدان در شام و امویان در اندلس واقع شود. او در زمینه موسیقی، کتاب «اغانی» را نوشت ولی با نگاشتن کتاب «مقاتل الطالبیین» که پیرامون شرح احوال خاندان و اولاد ابوطالب(ع) می‌باشد، چهره متفاوت پیدا نمود. او در آثار و اشعار خویش اظهار تشیع نموده است. ولی علامه حلی و بعضی علمای امامیه او را شیعه زیدی‌مذهب دانسته‌اند. و هیچ بعید نیست که سبب دوستی وی و خاندانش با علویان در آن روزگار، کینه مشترکی بوده باشد که از عباسیان در دل داشته‌اند. وی در ۱۴ ذیحجه سال ۳۵۶ هجری قمری در بغداد وفات کرد[۱].[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ به نقل از: مقدمه مقاتل الطالبیین.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۹.