سوء در فقه سیاسی
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل سوء (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
بدی کردن، بد آمدن، اندوهگین کردن[۱]. هر چیزی که باعث غم و اندوه انسان گردد؛ اعم از امور دنیوی یا اخروی، از حالت‌های نفسانی، بدنی و خارجی، در مقابل "حسنی"[۲]؛ همچنین صفت هر چیز پست و بی‌مایه[۳]، هر چیزی که در ذاتش خیر و نیکی نباشد، خواه عمل یا موضوع یا حکم یا امر قلبی یا معنوی یا مادی و غیر اینها باشد[۴].
﴿ثُمَّ كَانَ عَاقِبَةَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوأَى أَنْ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ﴾[۵].
در قرآن کریم سوء و مشتقات آن مانند سیئه و سوای در موارد و موضوعات، در معانی متعددی استعمال شده‌اند که برخی از آنها عبارت‌اند از: بد، ناشایست، قبیح و زشت، سختی و شدت، عذاب، فساد و ضرر، گناه، معاصی، لغزش و خطا، رنج و بیماری، جزاء و عقاب، خیانت و بدکاری و...[۶].
این اصطلاح جامع همه بدی‌ها و ناهنجاری‌های درونی و بیرونی، فرد و جامعه از عمل و اعتقاد است که در فرهنگ قرآنی در همه ابعاد معرفی و از ارتکاب آن نهی شده است. خداوند عاقبت بدی کردن در دنیا را، تکذیب آیات الهی و نتیجه اخروی آن را جهنّم برشمرده است: ﴿بَلَى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ﴾[۷].[۸]
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۶۵.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۴۴۱.
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۷، ص۳۲۷.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۵، ص۲۵۰.
- ↑ «سپس سرانجام آنان که بدی کردند بدی بود، برای آنکه آیات خداوند را دروغ شمردند و آن را به ریشخند می‌گرفتند» سوره روم، آیه ۱۰.
- ↑ محمود سرمدی، «سوء، سیئه»، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۳۱.
- ↑ «نه چنین است ، آنانکه گناهی انجام دهند و گناهشان آنان را فرا گیرد، دمساز آتشند؛ آنان در آن جاودانند» سوره بقره، آیه ۸۱.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۵۲-۳۵۳.