مهریه حضرت فاطمه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث حضرت فاطمه زهرا است. "مهریه حضرت فاطمه" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

  • پیامبر از علی(ع) پرسید: آیا چیزی داری که مهریه زهرا قرار دهی؟ علی(ع) پاسخ داد: ای رسول خدا(ص)، پدر و مادرم فدایت باد! غیر از شمشیر، زره و یک شتر چیز دیگری ندارم. پیامبر فرمود: شمشیر و شتر برای جهاد و کار، مورد نیاز توست. زره ات را مهر قرار می‌دهیم. علی(ع) به دستور پیامبر، زره را فروخت و بهای آن را که پانصد درهم بود، برای مهریه در اختیار پیامبر نهاد[۱]. این میزان مهریه که مهرالسنة نامیده می‌شود، بین مسلمانان رواج یافت. مهریه بیشتر همسران پیامبر نیز از این حد فراتر نرفت و مبنا در این کار، مقدار مهریه زهرا(س) بود[۲]. ابن ابی‌الحدید در این باره می‌گوید: «عمر در زمان خلافتش، از افزایش مهر زن‌ها از مهریه حضرت زهرا(س) جلوگیری می‌کرد»[۳].[۴].
  • در برخی روایات است که آب، یا آب فرات، مهریّۀ حضرت زهرا(س) می‌باشد. از امام باقر(ع) در ضمن حدیث مفصّلی دربارۀ مهریّۀ حضرت زهرا(س) آمده است: «وَ جُعِلَتْ لَهَا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةُ أَنْهَارٍ الْفُرَاتُ وَ نِيلُ مِصْرَ وَ نَهْرَوَانُ وَ نَهَرُ بَلْخٍ»[۵]. و در نقل دیگری است: «وَ جُعِلَتْ نِحْلَتُهَا مِنْ عَلِيٍّ خُمُسَ الدُّنْيَا وَ ثُلُثَيِ الْجَنَّةِ وَ جُعِلَتْ لَهَا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةُ أَنْهَارٍ الْفُرَاتُ وَ نِيلُ مِصْرَ وَ نَهْرَوَانُ وَ نَهْرُ بَلْخٍ...»[۶]. طبق این نقل‌ها نه تنها فرات و دجله و نیل و نهر بلخ، بلکه یک پنجم دنیا و دو سوّم بهشت نیز مهریۀ زهرای مرضیّه است، امّا فرزند زهرا، در کنار همین فرات، لب تشنه جان می‌دهد و مظلومانه به شهادت می‌رسد[۷].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۲۷؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج۳، ص۴۰۰.
  2. الطبقات الکبری، ج۸، ص۲۲؛ عوالم المعارف، ج۱۱، ص۳۵۹.
  3. شرح نهج‌البلاغه ابن ابی‌الحدید، ج۳، ص۱۵۲.
  4. مظفری ورسی، حیدر، مادران چهارده معصوم ص ۹۸.
  5. مناقب، ابن شهر آشوب، ج۳، ص۳۵۱.
  6. عوالم (فاطمة الزهراء)، بحرانی، ج۱۱، ص۳۵۹ به نقل از اثبات الهداه.
  7. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۷۳.