عباس بن ربیعه بن حارث

مقدمه

او فرزند ربیعه بن حارث بن عبدالمطلب، از تابعین اصحاب و از یاران مخلص امیرمؤمنان(ع) بود^[۱]. او در جنگ صفین در حالی که غرق در سلاح بود آن حضرت را یاری کرد و حضرت هم به او عنایت بسیار داشت، لذا به خاطر همین علاقه زیادی که امام(ع) به او داشت، در جنگ صفین به او فرمود: "تا به تو اجازه ندادم با دشمن جنگ نکن".
عباس گفت: قبول دارم، اما اگر کسی مرا به جنگ فراخواند، باز هم نروم؟ امام فرمود: "نه، به مبارزه با وی نرو؛ زیرا برای تو اطاعت امام بر اجابت دشمنت اولی است و بدان که معاویه دوست دارد تمامی بنی‌هاشم را از بین ببرد تا کسی از آنان باقی نماند و نور خدا را خاموش کند"^[۲].
به خاطر همین علاقه، وقتی امام(ع) شنید که معاویه برای کشتن عباس این یار با وفایش جایزه تعیین کرده است، و به دستور او دو تن از نیروهای رزمنده‌اش برای کشتن عباس به میدان فرستاده تا با او به مبارزه بپردازند، بی‌فاصله امام(ع) از عباس خواست از رفتن به میدان خودداری کند و حضرت(ع) خود به طور ناشناس و با لباس و سلاح عباس به میدان رفت و آن دو را به هلاکت رساند و عباس را از خطر مرگ نجات داد^[۳].^[۴]

منابع

ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲

پانویس

↑ رجال طوسی، ص۴۷، ش۱۲.
↑ تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۶؛ و ر.ک: مناقب ابن شهر آشوب، ج۳، ص۱۷۶.
↑ تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۶.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۸۱۳.

[1] رجال طوسی، ص۴۷، ش۱۲.

[2] تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۶؛ و ر.ک: مناقب ابن شهر آشوب، ج۳، ص۱۷۶.

[3] تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۶.

[4] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۸۱۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]