عثو
عثو از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عثو در قرآن - عثو در حدیث - عثو در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
بدترین اِفساد[۱]، مفسده‌جویی، سرکشی، فتنه و فساد کردن [۲]. اصل آن "عثی" یا "عیث" به معنای سرعت در فساد[۳]، امتداد در خروج از اعتدال.
﴿وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ﴾[۴].
جامعه انسانی جامعه‌ای ارتباطی و متصل به هم است که انسان‌ها با تعاون با یکدیگر، هر یک از دیگری فایده می‌برد و به او فایده می‌رساند؛ امّا فساد وقتی در جامعه شایع شود، اعتماد و تعاون از میان انسان‌ها رخت بر می‌بندد و جامعه‌ای بر اساس مکر و مفسده جویی پی‌ریزی می‌گردد و ارتباطات صحیح در جامعه از بین می‌رود. این بالاترین فساد اجتماعی است که جامعه را تا مرز نابودی پیش می‌برد[۵].[۶]
منابع
پانویس
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۵، ص۲۹.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۷۹.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۱۹۰.
- ↑ «و ای قوم من! پیمانه و ترازو را با دادگری، تمام بپیمایید و چیزهای مردم را به آنان کم ندهید و در زمین تبهکارانه آشوب نورزید» سوره هود، آیه ۸۵.
- ↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۰، ص۳۶۲-۳۶۴.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۰۹-۴۱۰.