نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity(بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۰۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۰۵ توسط Wasity(بحث | مشارکت‌ها)
امام (ع) لشکری را به فرماندهی زیاد بن نضر حارثی و همراهیشریح بن هانی از نُخَیله به سوی شام فرستاد. در بین راه میان آن دو نفر اختلاف افتاد و هر یک به شکایت از دیگری برای امام نامه‌ای نوشتند[۱].
امام در پاسخ هر دو این نامه را نوشتند که سیدرضی بخشی از آن را گزیده است. در این نامه ضمن پرهیز لشکریان از اختلاف، به بیان تاکتیک‌ها و آموزش‌های نظامی می‌پردازد تا آن‌ها در کمند دشمن گرفتار نشوند. زمان صدور نامه سال ۳۶ قمری است[۲].
چون بر دشمن فرود آمدید یا دشمن بر شما فرود آمد، باید که لشکرگاهتان بر فراز بلندی‌ها یا دامنه کوه‌ها یا در بین رودخانه‌ها باشد تا شما را پناهگاه بود و دشمن را مانع. و باید که جنگتان در یک سو باشد و یا دو سو. و دیده‌بان‌ها بر سر کوه‌ها و تپه‌ها بگمارید تا مباد که دشمن از جایی که می‌ترسید یا خود را در امان می‌دانید، به‌ناگاه بر شما تاخت آورد. بدانید که مقدمهلشکر، همان چشمان لشکر است و چشمان مقدمه، طلایه‌داران هستند. از پراکندگی بپرهیزید. چون فرود می‌آیید همه فرود آیید و چون کوچ می‌کنید همه کوچ کنید. هنگامی که شب در رسید، نیزه‌ها را گرداگرد خود قرار دهید. به خواب مروید یا اندک‌اندک بخوابید[۳].
