رکوبه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۲ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

در لغت به معنای «ما یرکب: آنچه که سوارش می‌‌شوند» است و آن تپه‌ای است بین مکه و مدینه، نزدیک «عرج» و مسیری است سخت گذر.[۱] این مکان، امروزه نیز مکانی شناخته شده است و در جاده‌ای قدیمی و صعب العبور که امروزه مهجور مانده است، قرار دارد. این منطقه در کوه‌های ناشناخته میان ورقان در مغرب و کوه‌های قدس در مشرق است و راه آن چنان ناهموار است که به وقت بالا رفتن مرکب‌ها از آن، سواران را پیاده می‌‌کنند و بسیار اتفاق می‌‌افتد که این حیوانات می‌‌لغزند و برخی از آنها می‌‌افتند و از بین می‌‌روند. سختی و صعوبت تردد در این مسیر به حدی است که در ضرب المثل‌های اعراب نیز راه یافته و آنان با عبارت «کر فی رکوبه أعسر»، پیمایش هر چیز سخت و مشکل را با آن قیاس می‌‌کنند.[۲] از این موضع در تاریخ صدر اسلام به کرات سخن گفته شده که از جمله آن می‌‌توان از عبور نبی خاتم(ص) و همراهانشان از آن در جریان هجرت ایشان به مدینه،[۳] نیز غزوه تبوک[۴] و فتح مکه[۵] یاد کرد.[۶]

منابع

پانویس

  1. بکری، معجم ما استعجم، ج۲، ص۶۷۰.
  2. بکری، معجم ما استعجم، ج۲، ص۶۷۰.
  3. ... ثم خرج بهما دليلهما من العرج، فسلك بهما ثنية العائر، عن يمين ركوبة - ويقال ثنية الغائر، فيما قال ابن هشام - حتى هبط بهما بطن رئم؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۴۹۲. و با اندکی اختلاف، ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۱۸۰.
  4. بکری، معجم ما استعجم، ج۲، ص۶۷۰.
  5. واقدی، المغازی، ج۲، ص۸۰۳.
  6. بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص ۱۴۲.