هدفمندی در نهج البلاغه
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل هدفمندی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- هدف عبارت است از آن حقیقت مطلوب که اشتیاق وصول به آن، محرک انسان به انجام دادن کارها و انتخاب وسیلههایی است که آن حقیقت را قابل وصول میکند. تعیین هدف، مقدمه برنامهریزی و اجراست. انسان بدون هدف در زندگی سرگردان است و نمیتواند تصمیم درستی در ارتباط با امور خویش بگیرد.
- امام(ع) به این موضوع توجه داشته و آسیبهای آنرا نیز مورد بررسی قرارداده است. حضرتش در نامه ۳۱ نهج البلاغه فرزند خویش را "آرزومند دستنایافتنیها" توصیف میکند. مقتضای سن جوانی آرزوهای دور و دراز است که انسان را در پرده غفلت فرو میبرد. امام از آرزوهای دست نایافتنی به توشه مردگان تعبیر میکند و میفرماید: زیانکارترینِ مردم از نظر داد و ستد و ناامیدترینِ آنها در کوشش، مردی است که تنش را در جستوجوی آرزوهایش فرسوده کند، امّا بخت یارش نشود، پس با آن حسرت از دنیا رود و با سنگینیِ گناه به سرای باقی شتابد[۱].
- از منظر امام علی(ع) در تعیین هدف، عنصر استعداد و توانایی آدمی نیز باید شناخته شود. وی در عبارتی این مضمون را مورد توجه قرار میدهد که خواسته بیشتر از ظرفیت و توانایی موجب مخالفت فرد و اتلاف زمان میشود[۲].
منابع
پانویس
- ↑ نهج البلاغه، حکمت ۴۲۲
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۴۴۳- ۴۴۴.