حماد بن عیسی
مقدمه
از راویان حدیث و از یاران امام کاظم(ع) و امام رضا(ع) می‌باشد[۱]. او از اهالی کوفه بود و در بصره سکونت داشت که در سال ۲۰۹ هجری و در زمان امامت امام جواد(ع) درگذشت. وی دارای تألیفاتی چون، کتاب زکاة، کتاب صلاة و... می‌باشد[۲].
او می‌گوید: «بر امام کاظم(ع) وارد شدم، گفتم: فدایت شوم! از خدا بخواه به من خانه‌ای و زوجه‌ای و فرزندی و خآدمی عطا کند و در هر سال حج قسمت من گرداند. امام(ع) فرمودند: ««اللَّهُمَّ صَلِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ»، خدایا! به او خانه‌ای و زوجه‌ای و فرزندی و خآدمی و پنجاه سال حج عطا کن». حمّاد می‌گوید: «چون شرط کردند. پنجاه سال، فهمیدم که بیش از پنجاه بار حج نخواهم کرد. اکنون چهل و هشت حج به جا آوردم و این خانه‌ای است که خدا به من داده و این زوجه من است که پشت پرده است و کلام مرا می‌شنود و این فرزند من و این خادم من است که خدا به من عطا کرده است».
بعد از آن، حمّاد دو حج انجام داد و پنجاه حج کامل شد، سپس خارج شد برای انجام حج به همراه ابوالعباس نوفلی قصری، وقتی به جایی رسید که باید مُحرِم شود، وارد رودخانه شد تا غسل کند، سیل او را با خود برد و غرق شد، قبل از این که حجی اضافه بر پنجاه حج انجام دهد[۳].[۴]
