اشر
اشر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اشر در قرآن - اشر در حدیث - اشر در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
- أشَر: شدّت تکبر[۱]، لجاجت بر دروغگویی[۲]، خودپسندی[۳]، شدت طمع در اختصاص مناصب به خود[۴]. واژه أشِر صیغه مبالغه است، به معنای خودپسند و متکبر که از این طرق می‌خواهد بر دیگران بزرگی کند[۵].
بَلْ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٌ
[۶].- از صفات نکوهیده و ناپسند در فرهنگ سیاسی قرآن، خودپسندی و جاه‌طلبی است که فردی خواستار ترقی بسیار و رسیدن به مقام‌ها و درجه‌های عالی و کسب افتخارات عمومی و نفوذ و برتری در برخی از عرصه‌های سیاسی و اجتماعی باشد که خیلی از موارد ممکن است به خودبینی، غرور منفی و نادیده گرفتن حقوق اجتماعی دیگران منجر گردد[۷][۸].
منابع
پانویس
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۷۷.
- ↑ احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۱۰۲.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۵۲۹.
- ↑ سید قطب، فی ظلال القرآن، ج۶، ص۳۴۳۲.
- ↑ سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۱۹، ص۸۰.
- ↑ «بلکه او دروغزنی خویشتن‌خواه است» سوره قمر، آیه ۲۵.
- ↑ علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۱۴.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۹۶.