دریافت نور قرآن

مقدمه

این مرتبه از فوائد تمسّک به قرآن کریم، تنها ویژه کسانی است که از قلبی آگاه برخوردارند، تا قلبشان به واسطه نور قرآن گشادگی یابد، و از بصیرتی ویژه بهره‌مند شوند.
به عبارتی دیگر، این مرتبه تنها مختصّ کسانی است که بعد از عبور از دار مادّی فانی، و طیّ منازل بی‌شمار سلوک، گام به گام پیش رفته تا بدانجا که به حق واصل شده‌اند. اینان حقیقت قرآن را در می‌یابند، و نور آن را به عیان مشاهده می‌کنند: فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ ^[۱]
آری! قلب پاک، قرآن، نور آن و حقیقتش را لمس می‌نماید.
شاید این سخن، سِرّ شماری از روایاتی است که بر حضور قرآن در صحنه محشر دلالت می‌نماید. بنابراین روایات، در آن صحنه قرآن کریم زیباتر، نورانی‌تر و بلند مرتبه‌تر از تمامی بندگان صالح خداوند، شهیدان، پیامبران (ع) و حتّی ملائکه مقرّب الهی است. قرآن از همه این طبقات مردم می‌گذرد تا در زیر عرش در مقابل خداوند به سجده می‌افتد، در این حال خداوند او را ندا می‌دهد که: "ای دلیل و سخن من! سرت را بلند کن و بخواه تا عطا شوی، و شفاعت کن تا شفاعتت پذیرفته شود"^[۲].
قلب پاک در همین دنیا قرآن را در جایگاه بلندش درک می‌کند، و نور آن را می‌بیند و بدان نورانی می‌شود؛ از این‌رو اگر در تمامی شرق و غرب عالم تنها شود، پس از اُنس یافتن به قرآن دچار وحشت نمی‌شود، از دشمنی مردم نمی‌ترسد، و اگر آنان به تمامی در دشمنی او پشت به پشت یکدیگر دهند، باز اندکی اندوه به دل او راه نمی‌یابد: "امام سجاد (ع) می‌فرمایند: اگر هرکس که بین مشرق و مغرب زمین است بمیرد، چون قرآن به همراه من باشد دچار وحشت نخواهم شد"^[۳]^[۴].
آری! قرآن نور، دوست، مونس، سلاح و مانعی در میان او و دشمنان خواهد بود: وَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنَا بَيْنَكَ وَبَيْنَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ حِجَابًا مَسْتُورًا ^[۵]
چه همان‌گونه که دعا سلاح مؤمن، نیزه و سپر اوست، قرآن نیز از حالتی همین‌گونه و بلکه بسی فراتر از این برخوردار است؛ از این‌رو یار قرآن می‌تواند از آن در دور ساختن شیاطین جنّی و اِنسی استفاده کرده بر آنان در دو جهاد اکبر و اصغر غلبه نماید^[۶].

منابع

مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی ج۴

پانویس

↑ «در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۸-۷۸.
↑ «يَا حُجَّتِي وَ كَلَامِيَ ارْفَعْ رَأْسَكَ وَ سَلْ تُعْطَ وَ اشْفَعْ تُشَفَّعْ»؛ اصول کافی، ج۲، ص۵۹۷.
↑ «عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع) لَوْ مَاتَ مَنْ بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ يَكُونَ الْقُرْآنُ مَعِي»؛ اصول کافی، ج۲، ص۶۰۲.
↑ مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۴، ص ۴۰۰.
↑ «و چون قرآن بخوانی میان تو و آنان که به جهان واپسین ایمان ندارند پرده‌ای فراپوشیده می‌نهیم» سوره اسراء، آیه ۴۵.
↑ مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۴، ص ۴۰۱.

[1] «در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۸-۷۸.

[2] «يَا حُجَّتِي وَ كَلَامِيَ ارْفَعْ رَأْسَكَ وَ سَلْ تُعْطَ وَ اشْفَعْ تُشَفَّعْ»؛ اصول کافی، ج۲، ص۵۹۷.

[3] «عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع) لَوْ مَاتَ مَنْ بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ يَكُونَ الْقُرْآنُ مَعِي»؛ اصول کافی، ج۲، ص۶۰۲.

[4] مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۴، ص ۴۰۰.

[5] «و چون قرآن بخوانی میان تو و آنان که به جهان واپسین ایمان ندارند پرده‌ای فراپوشیده می‌نهیم» سوره اسراء، آیه ۴۵.

[6] مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۴، ص ۴۰۱.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]