یوم تبلی السرائر

مقدمه

از نام‌های قیامت است که در قرآن به کار رفته^[۱]. "تبلی" از ماده "بلا" به معنای آزمایش و امتحان است و "سرائر" به معنای حالات و صفات درونی و نیات نهانی می‌آید^[۲]. چون رستاخیز می‌رسد، پرده‌ها کنار می‌روند و اسرار آدمیان هویدا می‌گردند و پاکی و ناپاکی از سیمای آدمیان بازشناخته می‌شود. برخی چهره‌ها به دلیل کفر به تیرگی می‌گرایند و برخی دیگر از روی ایمان، سفید می‌شوند و در رحمت خداوند جاودانه می‌گردند^[۳]^[۴].
در برخی روایات آمده است که مراد از "سرائر" اعمال آدمی است؛ اعمالی همچون نماز، روزه، زکات، و هر فریضه‌ای دیگر. این بدان سبب است که کمیت و کیفیت اعمال آدمی در دنیا پنهان است و در آن روز آشکار می‌شود^[۵]. در قیامت نه تنها سرائر انسان آشکار می‌شوند، بلکه حقایق جهان نیز که پوشیده مانده‌اند، خویش را نشان می‌دهند. آدمی در آن روز، هم باطن خویش را مشاهده می‌کند و هم باطن عالم وجود را^[۶]. در آن روز هیچ چیز در پس پرده نمی‌ماند، موانع مادی همچون کوه‌ها و پستی و بلندی‌ها از میان می‌روند و زمین به صورت بیابانی هموار و بی‌پستی و بلندی در می‌آید^[۷]. آدمیان از قبر به در می‌آیند و زمین هر چه را در خویش دارد، بیرون می‌ریزد^[۸]. نامه اعمال انسان‌ها و امت‌ها گشوده می‌شود و در برابر دیدگان همگان نمایان می‌گردد^[۹]. اعضای بدن آدمی به سخن در می‌آیند و زمین و زمان دهان به تکلم می‌گشایند و گواهان اعمال آدمیان به گواهی می‌آیند^[۱۰]^[۱۱].

منابع

فرهنگ شیعه

پانویس

↑ يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ؛ سوره طارق، آیه ۹.
↑ شرح و تفسیر لغات قرآن‌، ۲/ ۳۴۴.
↑ يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِينَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَكَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ وَأَمَّا الَّذِينَ ابْيَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِي رَحْمَةِ اللَّهِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ؛ سوره آل عمران، آیه ۱۰۶ و ۱۰۷.
↑ فرهنگ شیعه، ص 484.
↑ معناشناسی واژگان قرآن‌، ۳۱۴.
↑ آشنایی با قرآن‌، ۹/ ۲۸.
↑ فَيَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا ؛ سوره طه، آیه ۱۰۶.
↑ وَأَخْرَجَتِ الأَرْضُ أَثْقَالَهَا ؛ سوره زلزال، آیه ۲.
↑ وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ؛ سوره تکویر، آیه ۱۰.
↑ پیام قرآن، ۵/ ۹۰.
↑ فرهنگ شیعه، ص 484.

[1] يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ؛ سوره طارق، آیه ۹.

[2] شرح و تفسیر لغات قرآن‌، ۲/ ۳۴۴.

[3] يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِينَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَكَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ وَأَمَّا الَّذِينَ ابْيَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِي رَحْمَةِ اللَّهِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ؛ سوره آل عمران، آیه ۱۰۶ و ۱۰۷.

[4] فرهنگ شیعه، ص 484.

[5] معناشناسی واژگان قرآن‌، ۳۱۴.

[6] آشنایی با قرآن‌، ۹/ ۲۸.

[7] فَيَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا ؛ سوره طه، آیه ۱۰۶.

[8] وَأَخْرَجَتِ الأَرْضُ أَثْقَالَهَا ؛ سوره زلزال، آیه ۲.

[9] وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ؛ سوره تکویر، آیه ۱۰.

[10] پیام قرآن، ۵/ ۹۰.

[11] فرهنگ شیعه، ص 484.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]