آیه تبلیغ

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

آیه تبلیغ در قرآن | آیه تبلیغ در حدیث | آیه تبلیغ در کلام اسلامی | آیه تبلیغ در گفتگوهای بین‌المذاهب

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل آیه تبلیغ (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

• آیه ۶۷ سوره مائده به "آیه تبلیغ" مشهور شده است: ﴿يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ﴾
• عالمان شیعه و بسیاری از اهل سنت چنین باور دارند که این آیه، در حجة‌الوداع "هیجدهم ذی‌حجّه" در غدیر خم برای اعلام جانشینی حضرت علی(ع) از سوی پیامبر(ص) نازل شده است . پس از‌ آن‌که پیامبر(ص) از بیم توطئه منافقان بر‌ ضدّ‌اسلام، اعلام ولایت علی(ع) را به تأخیر‌ انداخت، فرشته وحی نازل شد و با نزول این آیه، بر ابلاغ ولایت علی به مردم تأکید کرد و حفاظت از گزند منافقان را به پیامبر(ص) وعده داد. پس‌ از نزول این آیه، پیامبر(ص) دستور توقّف مسلمانان در بیابان گرم و خشک غدیر خم را صادر‌کرد و در برابر انبوهی از جمعیّت که تعداد آن‌ها را از هفتاد‌ هزار تا صد و بیست هزار گفته‌اند، فرمان الهی یعنی وصایت و جانشینی علی(ع) را به مردم ابلاغ کرد.

مقدمه

• در آخرین سال عمر پیامبر(ص) و در سفر حجة الوداع، هنگام بازگشت از حج در جحفه و محل غدیر خم، آیه‌ای نازل شد و پیامبر خدا را مأمور به تبلیغ پیامی از سوی خدا به مردم کرد، پیام مهمّی که اگر رسول خدا(ص) آن را نمی‌رساند، رسالت الهی را انجام نداده بود و آن پیام، وصایت و خلافت علی(ع) پس از پیامبر بود. این آیه که به آیۀ تبلیغ معروف است، چنین است: ﴿يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ﴾ به اجماع مفسران شیعه و روایات اهل بیت(ع) و مورخان شیعی، این آیه دربارۀ امامت علی(ع) نازل شده و از دلائل عمدۀ اثبات امامت آن حضرت است. هرچند اهل سنّت کوشیده‌اند در تأویل معنای آیه با تردید و تشکیک در مکان و زمان نزول آیه، آن را از حجّیت و سندیّت بیندازند، امّا دلائل و نقل‌ها به حدّ تواتر است و آن‌قدر زیاد است که هر تردیدی را از بین می‌برد. علامۀ امینی با نقل این واقعه و نزول آیه و خطبۀ پیامبر در غدیر و حوادث مربوط به آن از ۱۱۰ نفر از صحابه و ۸۴ نفر از تابعین و ۳۵۶ نفر از روات اهل سنت در طول چهارده قرن و یادکرد از مؤلفانی که دربارۀ حدیث غدیر، تألیف مستقلّی داشته‌اند، جای هیچ تردیدی را باقی نمی‌گذارد. پیامبر خدا(ص) با آنکه در طول ۲۳ سال، بارها موضوع ولایت و وصایت علی(ع) را مطرح کرده بود، امّا از واکنش منفی و مخالفت‌های سران قریش نسبت به اعلان عمومی آن بیمناک بود. آنچه در آیه تضمینی بر نگهداری پیامبر از آن خطرها و بیم‌ها دارد وَ اَللّٰهُ یَعْصِمُکَ مِنَ اَلنّٰاسِ اشاره به همین نکته است. رسول خدا(ص) در اجرای این فرمان الهی، در غدیر خم در حضور جمعیتی بیش از صدهزار از مسلمانان که از حجّة الوداع برمی‌گشتند، ضمن خطبه‌ای بلند، آن حضرت را به امامت مسلمین منصوب کرد و از مردم خواست به خیمۀ علی بروند و به او به عنوان امیر المؤمنین(ع)، سلام و تحیّت بگویند. هرچند این روشن‌ترین واقعه و قطعی‌ترین سند را برای خلافت علی(ع) نادیده گرفتند و پس از وفات پیامبر، در سقیفه گرد آمدند و در یک انتخاب ناقص، دیگری را به خلافت برگزیدند. نزول آیۀ ﴿الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ...﴾ پس از پایان مراسم غدیر، بر اهمیت نقش امامت در فرهنگ دینی و تداوم خطّ رسالت گواه است.

آیه تبلیغ یکی از ادله قرآنی نصب امام علی

• قرآن کریم با آیات متعددی بر انتصابی بودن امامت حضرت علی(ع) دلالت می‌‌کند. یکی از آیات معروف درباره اهل بیت، آیه تبلیغ است که این آیه شریفه در روز غدیر خم یا نهایت چند روز پیش از آن بر پیامبر(ص) نازل شد که از مأموریت اساسی و کلیدی پیامبر در آخرین روزهای حیات آن بزرگوار خبر می‌‌دهد. این امر مهم همان ابلاغ امامت حضرت علی(ع) است که نکات ذیل نیز آن را روشن می‌‌کند:

1. آنچه تاریخ از تعالیم و آموزه های دینی پیامبر اسلام(ص) در آخرین ایام حیات شریفش ثبت و ضبط کرده است، امری مهم‌تر و اساسی‌تر از جریان غدیر خم یافت نمی‌‌شود. بر این اساس یا پیامبر(ص) - العیاذ بالله - ابلاغ امر مهم را ترک کرده یا آن همان پیام غدیر است، فرض اول با توجه به مقام والا و عصمت پیامبر(ص) معنا ندارد، افزون بر این‌که آیه به اکمال دین - که توضیح آن خواهد آمد - از ابلاغ پیام مهم آسمانی توسط پیامبر خبر می‌‌دهد. پس فرض دوم یعنی توصیه خداوند به پیامبر درباره امامت حضرت علی(ع) در روز غدیر تنها فرضیه موجود می‌‌باشد.
2. این امر مهم و اساسی نمی‌‌تواند صرف توصیه به دوستی حضرت علی(ع) یا معرفی حضرت علی(ع) به عنوان صرف ناصر و یاور پیامبر(ص) باشد؛ چراکه بین آن دو و محتوای آیه که عدم ابلاغ آن به منزله ترک رسالت الهی معرفی شده، تناسب و سنخیت ندارد.
3. صریح آیه شریفه فوق دلالت دارد که پیامبر(ص) از ابلاغ آیه خوف و واهمه داشت و گویا در ابلاغ آن نیز نوعی تأخیر داشت؛ پیام آیه چنان با اهمیت و خطیر و مسئله‌ساز برای گروهی بود که حضرت خطر و نوعی ناامنی برای دین یا جامعه اسلامی‌ را حس می‌‌کرد. روشن است که چنین پیامی‌‌ با صرف معرفی حضرت علی(ع) به عنوان یاور یا توصیه به دوستی حضرت تناسب و سنخیت نمی‌‌تواند داشته باشد و با این فرض برای خوف پیامبر(ص) نیز مجالی باقی نمی‌‌ماند، اما با تفسیر پیام آیه به امامت حضرت علی(ع) فرضیه های فوق عینیت پیدا می‌‌کنند. معنا ندارد در یک روز گرم پیامبر حدود یکصد هزار حج‌گزار را در یک بیابان سوزان نگه دارد و تنها به آنان توصیه کند که علی(ع) را دوست دارند یا حضرت یاری دهنده خود را در طول بیست و سه سال معرفی کند، چنان‌که اهل سنت چنین قرائتی از غدیر خم ارائه می‌‌دهند.
4. از متن پیام غدیر که توسط پیامبر(ص) قرائت شد، می‌‌توان استدلال کرد که مسئله به امامت حضرت علی(ع) ناظر بود، آنجا که پیامبر(ص) از اولویت خودش بر مردم و تقدم خود بر نفوس مردم سخن می‌‌گوید: " ألست اولی...".
5. اکثر عالمان اهل سنت نزول آیه فوق در جریان غدیر خم را پذیرفتند.

منابع

• خراسانی، علی، دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱؛
• محدثی، جواد، فرهنگ غدیر.
• قدردان قراملکی، محمد حسن، امامت.

پانویس