عبدالله بن سعد ازدی
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- عبد الله فرزند سعد بن نفیل ازدی از نیکان اصحاب امیرالمؤمنین(ص) بود.
- به نقل طبری وی از معدود کسانی است که پس از شهادت سیدالشهدا(ع) و فرزندان و نزدیکان و یارانش در کربلا به همراهی مسیب بن نجبه و عبدالله بن وال و رفاعة بن شداد در منزل سلیمان بن صرد خزاعی اجتماع کردند و برای خونخواهی شهدای کربلا با جمعیتی از کوفیان در سال ۶۴ هجری قیام توابین را تشکیل دادند[۱]. در این اجتماع، سلیمان بن صرد خزاعی اعلام کرد اگر در این جنگ من کشته شدم، امیر و فرمانده شما مسیب بن نجبه و بعد از او عبدالله بن سعد ازدی و پس از وی عبدالله بن وال و در آخر رفاعة بن شداد است.
از این‌رو چون سلیمان بن صرد در صحنه نبرد به شهادت رسید، فرماندهی توابین را عبدالله بن سعد به عهده گرفت و پس از جنگ بسیار، او نیز در همین نبرد به سال ۶۵ هجری به شهادت رسید [۲].[۳]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۲.
- ↑ ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۹۶ و ۶۰۰.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۸۸۸.