دأب در فقه سیاسی
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دأب (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
عادت و حالت مستمر[۱]، شأن[۲]، شیوه[۳].
﴿كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ كَفَرُوا بِآيَاتِ اللَّهِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ شَدِيدُ الْعِقَابِ﴾[۴]
دأب در اصطلاح به روش و منش، عرف و عادت حاکم بر یک فرد، گروه یا جامعه که استمرار و تداوم داشته باشد، اطلاق شده است[۵]؛ لذا دأب گوشه‌ای از فرهنگ هر قوم و جامعه‌ای را تشکیل می‌دهد.
دأب ممکن است حق یا باطل باشد. در قرآن کریم از دأب آل فرعون در قالب تکذیب آیات الهی به عنوان شیوه‌ای جاری و مستمر سخن به میان آمده و مذمت شده است.[۶]
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۸۵.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۳۲۱.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۵۲.
- ↑ «(روش اینان) چون روش فرعونیان و کسان پیش از ایشان است که به آیات خداوند کفر ورزیدند و خداوند آنان را برای گناهانشان فرو گرفت و خداوند توانمندی سخت‌کیفر است» سوره انفال، آیه ۵۲.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۱۷۰.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۷۲.