دعوت
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دعوت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
واژه شناسی لغوی
اهداف دعوت
حکم دعوت
جایگاه دعوت در قرآن و سنت
راه دعوت
ارکان دعوت
نخست: داعی
دوم: مدعو
سوم: موضوع دعوت
- اسلام (دعوت به اسلام)؛
- ایمان (دعوت به ایمان)؛
- احسان (دعوت به احسان).
روش‌های دعوت
روش بیانی
- حکمت؛
- موعظه حسنه؛
- مجادله.
مصادر و وسائل دعوت
دعوت اسلامی
دعوت در واژه‌نامه فقه سیاسی
دعوت، نخستین گام پیامبر(ص) در سیاست خارجی اسلام بوده و هدف از آن، درخواست پذیرش غیر مسلمان به اسلام است. بر اساس آیات قرآن، دعوت بایستی با حکمت، موعظه نیکو، مناظره با نیکوترین روش انجام پذیرد[۱]. دعوت به اسلام، به صورت سرّی یا علنی است و تشخیص این دو امر، به عهدۀ پیامبر(ص) و یا امام معصوم(ع) بوده است؛ به عنوان مثال، پیامبر(ص) زمانی در خانه “ارقم بن ابی الارقم” به طور مخفی[۲] و زمانی نیز در کنار خانه کعبه به صورت آشکار[۳]، مردم را به اسلام دعوت می‌کرد. برخی از دعوت جهانی پیامبر(ص) عبارت بودند از[۴]:
- دعوت از دربار ایران (خسرو پرویز) توسط “عبدالله بن حذافه سهمی”؛
- دعوت از دربار مصر، توسط “حاطب بن ابی بلتعه”؛
- دعوت از دربار روم، توسط “دحیه کلبی”.
گفتنی است دعوت توسط انبیای پیشین، به همان دو صورت سرّی و آشکار انجام می‌گرفت؛ از جمله ایمان آوردن “مؤمن آل فرعون” که به طور سرّی، به رسالت حضرت موسی(ع) ایمان آورده بود. نام این فرد به اسامی (حزبیل، خبرل، سمعان و حبیب) آمده است، ولی مشهور همان حزبیل است[۵][۶].
منابع
پانویس
- ↑ ﴿ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ﴾ «(مردم را) به راه پروردگارت با حکمت و پند نیکو فرا خوان و با آنان با روشی که بهتر باشد چالش ورز! بی‌گمان پروردگارت به آن کس که راه وی را گم کرده داناتر است و او به رهیافتگان داناتر است» سوره نحل، آیه ۱۲۵.
- ↑ تاریخ طبری، ج۲، ص۶۲؛ مسند احمد، ج۱، ص۱۱۱؛ سیره ابن هشام، ج۱، ص۲۷۰-\۲۶۹.
- ↑ سیره ابن هشام، ج۱، ص۲۶۵.
- ↑ طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۸۵؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۲۹۶-۲۹۵؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۸۱؛ سیره حلبی، ج۳، ص۲۸۰؛ اسدالغابه، ج۱، ص۳۶۲؛ بحارالانوار، ج۲۰، ص۳۸۰-۳۷۸؛ سیره ابن هشام، ج۲، ص۶۰۶.
- ↑ کشف الاسرار و عدة الابرار، ج۸، ص۴۶۶.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۰۶.