ترس از خدا در حدیث

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۳۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.


اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث ترس از خدا است. "ترس از خدا" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ترس از خدا (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

روایات مرتبط

  1. امام صادق(ع) فرمودند: "ای اسحاق! آنگونه از خدا بترس که گوئی او را می‌‌بینی، و اگر تو او را نمی‌بینی او تو را می‌‌بیند؛ امّا اگر می‌‌پنداری که او تو را نمی‌بیند، او را در شمار ضعیفت‌ترین بینندگان نهاده‌ای"[۱]؛
  2. پیامبر اکرم(ص) فرمودند:"هرکس در موقعیت فعلی حرام یا شهوتی حرام واقع شود، اما بخاطر ترس از خدا آن را ترک نماید، خداوند آتش را بر او حرام می‌نماید؛ و او را از ناراحتی‌های قیامت در امان می‌دارد، و آنچه در کتاب خود وعده فرموده: ﴿وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ[۲][۳].
  3. پیامبر اکرم(ص) فرمودند: "در حالی که سه تن از مردم روزگاران گذشته در راهی می‌رفتند، باران باریدن گرفت. آنان نیز به غاری پناه بردند و در این حال، درب آن غار بر آنان بسته شد. یکی از آنان به دیگران گفت: ای یاران! بخدا قسم هیچ چیزی جز از او صدق و راستی شما را از این غار نمی‌رهاند؛ از این‌رو هریک از شما خداوند را به آنچه که او از راستیش آگاه است بخواند،‌ تا از این مهلکه برهیم!. یکی از آنان گفت: خدایا! اگر می‌دانی که مرا کارگری بود که در مقابل مقداری برنج برای من کار می‌کرد،‌ من برنج‌های او را کاشتم و او به سوی سرنوشت خود رفت،‌ تا من از آن مقدار برنج گاوی خریدم، پس از چندی آن کارگر نزد من آمد و دستمزد خود را طلب کرد، من نیز گفتم: آن گاو را برگیر و ببر؛ کارگر گفت: من نزد تو تنها مقداری برنج داشتم، و من گفتم: آن گاو را برگیر و ببر که این گاو نتیجه آن برنج است. او نیز گاو خود را برداشت و رفت. خدایا! اگر می‌‌دانی که من این کار را از ترس تو انجام داده‌ام، مشکل ما را برطرف فرما. در این حال، سنگی که بر درب غار بود، اندکی کنار رفت!. نفر دوّم گفت: خدایا! تو می‌دانی که مرا پدر و مادری کهنسال بود، که من هر شب با شیر گوسفندی که داشتم نزدشنان می‌‌آمدم، و آنان را سیر می‌‌ساختم. شبی دیر کردم و در حالی که آن دو خواب بودند نزد آنان آمدم، در این حال خانواده من سخت گرسنه بودند، امّا من آنان را سیر نکردم تا اوّل پدر و مادرم را سیر گردانم. در این حال بر من هم تلخ بود که آنان را بیدار کنم، و هم ناگوار بود که برگردم و آنان برای دریافت غذای خود بیدار شوند امّا غذای خود را نیابند؛ از این‌رو تا صبح همچنان بر بستر آنان انتظار کشیدم تا اگر بیدار شدند، غذایشان را به آنان بدهم: خدایا! اگر می‌دانی که من این کار را از ترس تو انجام دادم، مشکل ما را برطرف فرما. در این حال، آن سنگ اندکی دیگر به کنار رفت، تا آنان توانستند آسمان را ببینند. نفر سوّم نیز گفت: خدایا! تو می‌دانی که مرا دختر عموئی بود که او را بیشتر از همه مردم دوست می‌‌داشتم. روزی من او را به گناه فرا خواندم، امّا او این کار را به پرداخت صد دینار طلا مشروط کرد. من نیز در پی آن صد دینار رفتم تا سرانجام بدستش آوردم، آنگاه آن پول را نزد او آورده به او پرداختم، او نیز خود را در اختیار من نهاد. در این حال چون در میان پاهای او نشستم گفت: از خدا بترس و مُهری که او نهاده را تنها به حق بگشای! من نیز برخاستم و آن صد دینار را نیز برای او بجای گذاردم. خدایا! اگر می‌‌دانی که من این کار را از ترس تو انجام دادم، مشکل ما را برطرف فرما. در این حال آن سنگ کنار رفت، و خداوند مشکل آنان را برطرف فرمود تا توانستند از آن غار خارج شوند"[۴]؛
  4. امام صادق(ع) فرمودند: "هرکس که از خدای متعال بترسد، خداوند همه چیز را از او خواهد ترسانید؛ و هرکس از خداوند نترسد، خداوند او را از همه چیزها خواهد ترسانید"[۵]؛
  5. پیامبر اکرم(ص) فرمودند: "هرکس که شناختش نسبت به حضرت حق بیشتر باشد، بیشتر از خداوند می‌‌ترسد. و نیز به ابن مسعود فرمودند: از خداوند در نهانها چنان بترس که گوئی او را می‌‌بینی، چه اگر تو او را نمی‌بینی، او تو را می‌‌بیند. خداوند خود می‌‌فرماید: ﴿مَنْ خَشِيَ الرَّحْمَنَ بِالْغَيْبِ وَجَاءَ بِقَلْبٍ مُنِيبٍ ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ذَلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ [۶][۷]
  6. "امیرمؤمنان(ع) چون به وضو می‌‌پرداخت، چهره اش از خوف الهی تغییر می‌‌کرد!. و حضرت زهرا (س) نیز در نماز از خوف الهی به لرزه در می‌‌آمد!. وحضرت مجتبی(ع) چون از وضو فارغ می‌‌شد، رنگ چهره اش تغییر می‌‌کرد! از ایشان در این رابطه سؤال نمودند، و ایشان پاسخ دادند: شایسته کسی که می‌خواهد بر صاحب عرش عظیم وارد شود، آنست که رنگش تغییر کند. مشابه همین مطلب، درباره حضرت امام زین العابدین(ع) نیز روایت شده است"[۸][۹].

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. « عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِاللَّهِ(ع) يَا إِسْحَاقُ! خَفِ اللَّهَ كَأَنَّكَ تَرَاهُ وَ إِنْ كُنْتَ لَا تَرَاهُ فَإِنَّهُ يَرَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ تَرَى أَنَّهُ لَا يَرَاكَ فَقَدْ كَفَرْتَ وَ إِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّهُ يَرَاكَ ثُمَّ بَرَزْتَ لَهُ بِالْمَعْصِيَةِ فَقَدْ جَعَلْتَهُ مِنْ أَهْوَنِ النَّاظِرِين»؛ بحار الأنوار، ج۷۰،‌ ص۳۵۵.
  2. «و برای آن کس که از ایستادن در برابر پروردگار خویش هراسیده است دو بهشت خواهد بود» سوره الرحمن، آیه ۴۶.
  3. « فِي مَنَاهِي النَّبِيِّ(ص): مَنْ عُرِضَتْ لَهُ فَاحِشَةٌ أَوْ شَهْوَةٌ فَاجْتَنَبَهَا مِنْ مَخَافَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ النَّارَ وَ آمَنَهُ مِنَ الْفَزَعِ الْأَكْبَرِ وَ أَنْجَزَ لَهُ مَا وَعَدَهُ فِي كِتَابِهِ فِي قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ»؛ بحار الأنوار، ج۷۰،‌ ص۳۶۵.
  4. « قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): بَيْنَا ثَلَاثَةُ نَفَرٍ فِيمَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ يَمْشُونَ إِذْ أَصَابَهُمْ مَطَرٌ فَأَوَوْا إِلَى غَارٍ فَانْطَبَقَ عَلَيْهِمْ فَقَالَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ يَا هَؤُلَاءِ وَ اللَّهِ مَا يُنْجِيكُمْ إِلَّا الصِّدْقُ فَلْيَدْعُ كُلُّ رَجُلٍ مِنْكُمْ بِمَا يَعْلَمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنَّهُ قَدْ صَدَقَ فِيهِ. فَقَالَ أَحَدُهُمْ: اللَّهُمَّ إِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّهُ كَانَ لِي أَجِيرٌ عَمِلَ لِي عَلَى فَرَقِ أَرُزٍّ فَزَرَعْتُهُ فَصَارَ مِنْ أَمْرِهِ إِلَى أَنِ اشْتَرَيْتُ مِنْ ذَلِكَ الْفَرَقِ بَقَراً ثُمَّ أَتَانِي فَطَلَبَ أَجْرَهُ فَقُلْتُ: اعْمِدْ إِلَى تِلْكَ الْبَقَرِ فَسُقْهَا. فَقَالَ: إِنَّمَا لِي عِنْدَكَ فَرَقٌ مِنْ أَرُزٍّ! فَقُلْتُ: اعْمِدْ إِلَى تِلْكَ الْبَقَرِ فَسُقْهَا فَإِنَّهَا مِنْ ذَلِكَ فَسَاقَهَا! فَإِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنِّي فَعَلْتُ ذَلِك مِنْ خَشْيَتِكَ فَفَرِّجْ عَنَّا! فَانْسَاحَتِ الصَّخْرَةُ عَنْهُمْ. وَ قَالَ الْآخَرُ اللَّهُمَّ إِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّهُ كَانَ لِي أَبَوَانِ شَيْخَانِ كَبِيرَانِ فَكُنْتُ آتِيهِمَا كُلَّ لَيْلَةٍ بِلَبَنِ غَنَمٍ لِي فَأَبْطَأَتُ عَلَيْهِمَا ذَاتَ لَيْلَةٍ فَأَتَيْتُهُمَا وَ قَدْ رَقَدَا وَ أَهْلِي وَ عِيَالِي يَتَضَاغَوْنَ مِنَ الْجُوعِ وَ كُنْتُ لَا أَسْقِيهِمْ حَتَّى يَشْرَبَ أَبَوَايَ فَكَرِهْتُ أَنْ أُوقِظَهُمَا مِنْ رَقْدَتِهِمَا وَ كَرِهْتُ أَنْ أَرْجِعَ فَيَسْتَيْقِظَا لِشُرْبِهِمَا فَلَمْ أَزَلْ أَنْتَظِرُهُمَا حَتَّى طَلَعَ الْفَجْرُ فَإِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنِّي فَعَلْتُ ذَلِكَ مِنْ خَشْيَتِكَ فَفَرِّجْ عَنَّا فَانْسَاحَتْ عَنْهُمُ الصَّخْرَةُ حَتَّى نَظَرُوا إِلَى السَّمَاءِ. وَ قَالَ الْآخَرُ: اللَّهُمَّ إِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّهُ كَانَتْ لِي ابْنَةُ عَمٍّ أَحَبَّ النَّاسِ إِلَيَّ وَ أَنِّي رَاوَدْتُهَا عَنْ نَفْسِهَا فَأَبَتْ عَلَيَّ إِلَّا أَنْ آتِيَهَا بِمِائَةِ دِينَارٍ فَطَلَبْتُهَا حَتَّى قَدَرْتُ عَلَيْهَا فَجِئْتُ بِهَا فَدَفَعْتُهَا إِلَيْهِ فَأَمْكَنَتْنِي مِنْ نَفْسِهَا فَلَمَّا قَعَدْتُ بَيْنَ رِجْلَيْهَا قَالَتْ اتَّقِ اللَّهَ وَ لَا تَفُضَّ الْخَاتَمَ إِلَّا بِحَقِّهِ! فَقُمْتُ عَنْهَا وَ تَرَكْتُ لَهَا الْمِائَةَ! فَإِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنِّي فَعَلْتُ ذَلِكَ مِنْ خَشْيَتِكَ فَفَرِّجْ عَنَّا! فَفَرَّجَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْهُمْ فَخَرَجُوا»؛ بحار الأنوار، ج ۷۰، ص ۳۷۹.
  5. « عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ(ع) قَالَ: مَنْ خَافَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَخَافَ اللَّهُ مِنْهُ كُلَّ شَيْءٍ وَ مَنْ لَمْ يَخَفِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَخَافَهُ اللَّهُ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ»؛ بحار الأنوار، ج ۷۰، ص ۳۸۱.
  6. «همان که از (خداوند) بخشنده در نهان می‌هراسد و دلی بازگردنده (به درگاه ما) می‌آورد بدان با سلامتی درآیید که این روز جاودانگی است؛ سوره ق، آیه ۳۳-۳۴.
  7. « قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): مَنْ كَانَ بِاللَّهِ أَعْرَفَ كَانَ مِنَ اللَّهِ أَخْوَفَ. وَ قَالَ(ص): يَا ابْنَ مَسْعُودٍ! اخْشَ اللَّهَ بِالْغَيْبِ كَأَنَّكَ تَرَاهُ فَإِنْ لَمْ تَرَهُ فَإِنَّهُ يَرَاكَ يَقُولُ اللَّهُ تَعَالَی مَنْ خَشِيَ الرَّحْمَنَ بِالْغَيْبِ وَجَاءَ بِقَلْبٍ مُنِيبٍ ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ذَلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ »
  8. « وَ كَانَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ(ع) إِذَا أَخَذَ فِي الْوُضُوءِ يَتَغَيَّرُ وَجْهُهُ مِنْ خِيفَةِ اللَّهِ تَعَالَى وَ كَانَتْ سَيِّدَتُنَا فَاطِمَةُ (س) تَنْهَجُ فِي الصَّلَاةِ مِنْ خِيفَةِ اللَّهِ تَعَالَى. وَ كَانَ الْحَسَنُ إِذَا فَرَغَ مِنْ وُضُوئِهِ يَتَغَيَّرُ لَوْنُهُ فَقِيلَ لَهُ فِي ذَلِكَ فَقَالَ حَقٌّ عَلَى مَنْ أَرَادَ أَنْ يَدْخُلَ عَلَى ذِي الْعَرْشِ أَنْ يَتَغَيَّرَ لَوْنُهُ. وَ يُرْوَى مِثْلُ هَذَا عَنْ زَيْنِ الْعَابِدِينَ(ع)» عدَّة الدّاعی، ۱۳۹.
  9. مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۱، ص ۴۲۳-۴۲۸.