وهب بن عبدالله کلبی

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

وهب^[۱] بن عبدالله^[۲] کلبی از شهدای کربلاست، مادر و همسرش نیز در کربلا بودند و به شهادت رسیدند. وهب که اهل کوفه بود، در کربلا در رکاب امام حسین(ع) حضور داشت. روز عاشورا پس از حر بن یزید ریاحی و بریر، به میدان رفت. مادرش مشوّق او در عزیمت به میدان بود. وقتی پس از مقداری جنگ، نزد مادرش برگشت که: آیا راضی شدی؟ گفت: وقتی راضی می‌شوم که در رکاب حسین(ع) به شهادت برسی. دوباره رفت و جنگید، همسرش هم چوبی بر گرفت و به میدان رفت. وهب آن قدر جنگید تا شهید شد. همسرش به بالین او رفت و خون از چهره‌اش پاک کرد. شمر که شاهد صحنه بود، به غلامش دستور داد تا با چوبی زن را به شهادت برساند. همسر وهب، اولین زنی بود که از سپاه حسین(ع) به شهادت رسید^[۳]. در برخی منابع ماجرایی مشابه این ولی با تفاوت‌هایی دربارۀ عبدالله بن عمیر کلبی نقل شده و ام وهب را همسر او دانسته‌اند^[۴].

↑ مؤلف ناسخ در ذیل عنوان «وهب بن عبدالله» به نقل از طریحی نام وهب بن وهب را نیز آورده است. ولی یاد آور شده که هر چه جستجو کرده بیش از یک وهب نیافته است. (ناسخ التواریخ، ج۲، ص۲۶۹)، صاحب وسیلة الدارین عقیده دارد وهب بن وهب همان وهب بن عبدالله می‌باشد. (ص ۲۰۳) علامه مجلسی هر دو وهب را در شمار شهیدان کربلا قلمداد کرده و برای هر یک شرح حال جداگانه آورده است. (بحارالانوار، ج۴۵، ص۱۶).
↑ پدر وهب را، حباب، جناب، جناح (مثیرالاحزان، ص۶۲؛ لهوف، ص۶۱) و کلب نیز گفتهاند. (اکلیل المصائب، ص۱۱۷).
↑ بحارالانوار، ج۴۵، ص۱۷.
↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۹۸.