عول

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۱ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۰۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.


اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل عول (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

ترکِ انصاف[۱] و ستم کردن[۲]. اصل آن به معنای گرایش در حکم کردن به جور و بی‌عدالتی[۳].

﴿ذَلِكَ أَدْنَى أَلَّا تَعُولُوا[۴].

تجاوز از حدّ اعتدال در هر امری را "عول" گویند که در آن مفهوم "استیلاء در استعلا" وجود دارد که این مفهوم در کفالت مصداق پیدا می‌کند[۵]؛ اگر کسی در کفالت اعتدال را بر هم زند و ستم ورزد، مورد نهی الهی واقع می‌شود.

در جامعه قرآنی "ستم و جور کردن" حتی در حق خانواده و همسر نکوهیده و مذموم است. در تعدد زوجات، در صورتی که احتمال رعایت عدالت میان همسران نباشد، امر به تک‌همسری شده است تا مرد دچار ستم، جور و بی‌انصافی نگردد: ﴿فَانْكِحُوا مَا طَابَ لَكُمْ مِنَ النِّسَاءِ مَثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلَّا تَعْدِلُوا فَوَاحِدَةً أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ ذَلِكَ أَدْنَى أَلَّا تَعُولُوا[۶].

اساس تشریع اسلامی در احکام ازدواج - بنا بر آنچه از این آیه شریفه برداشت می‌شود - بر عدل، قسط و نفی جور و اجحاف در حقوق زنان است[۷]. همین آیه شریفه که در واقع بیان حکمت در تعدد و تک‌همسری در اسلام است، پاسخ تبلیغات غرب بر ضد تعدد زوجات در احکام اسلامی و نقض حقوق زنان در جامعه اسلامی است.[۸]

منابع

پانویس

  با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۵۹۷.
  2. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۷۹.
  3. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۲، ص۲۴۸.
  4. «این کار به آنکه ستم نورزید نزدیک‌تر است» سوره نساء، آیه ۳.
  5. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۸، ص۲۶۴.
  6. «و اگر می‌هراسید که در مورد یتیمان دادگری نکنید (با آنان ازدواج نکنید و) از زنانی که می‌پسندید، دو دو، و سه سه، و چهار چهار همسر گیرید و اگر بیم دارید که داد نورزید یک زن را و یا کنیز خود را (به همسری گزینید)؛ این کار به آنکه ستم نورزید نزدیک‌تر است» سوره نساء، آیه ۳.
  7. سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۴، ص۱۶۹.
  8. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۲۸-۴۲۹.