روضه‌خوانی
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل روضه‌خوانی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
رَوضه یا روضه‌خوانی یاد کردن از مصیبت‌های امام حسین(ع) و اهل بیت و گریستن و گریاندن در عزای آنان را «روضه» و روضه‌خوانی گویند. امامان ما توصیه کرده‌اند که به یاد شهادت و مظلومیّت سیدالشهدا(ع) گریه کنیم و مجالس عزا برپا کنیم تا یاد آنان زنده بماند. عزاداری بر اهل بیت پیامبر از کارهای پسندیده است و ثواب بسیار دارد. به کسی که نوحه و مرثیه می‌خواند «روضه‌خوان» گویند. اصل معنای روضه، باغ و بوستان است و چون در قدیم، مصیبت‌های امام حسین و حادثه کربلا را از روی کتابی به نام «روضة الشهدا» تألیف ملا حسین کاشفی می‌خواندند، هر نوع مرثیه‌خوانی را روضه‌خوانی و به مجالس سوگواری، «روضه» گفته‌اند[۱].
