شورش خوارج
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث خوارج است. "شورش خوارج" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
شورش خوارج پس از جنگ نهروان
بعد از اینکه خوارج در جنگ نهروان کشته شدند، چندین شورش از طرف بازمانده‌های آنها صورت گرفت مانند:
- شورش اشرس بن عوف شیبانی با دویست نفر که علی(ع)، ابرش بن حسان را با سیصد تن به سوی وی فرستاد و بعد از نبرد این دو اشرس در ربیع ثانی سال ۳۸ هجری کشته شد.
- بعد از او هلال بن عُلفه همراه برادرش مُجالد، شورش کرد. علی(ع)، معقل بن قیس ریاحی را به سوی او روانه ساخت و معقل، او و یارانش کشت.
- اشهب بن بشر از [قبیله] بُجَلیه بعد از خواندن نماز بر هلال بن عُلفه و یارانش، با یکصد و هشتاد تن شورش کرد؛ علی(ع)، جاریة بن قُدامه را به سوی ایشان روانه کرد. بعد از نبرد این دو اشهب و یارانش در جمادی ثانی سال ۳۸ [هجری] از پای‌درآمدند.
- آن‌گاه، سعید بن قفل تیمی، از [قبیله] تیم الله بن ثعلبه، در ماه رجب، همراه دویست مرد شورش کرد و به دو فرسنگی مدائن آمدند. سعد بن مسعود به جانب ایشان روان شد و در رجب سال ۳۸ هجری، هلاکشان ساخت.
- سپس ابو مریم سعدی تمیمی خروج کرد. بیشتر همراهان وی، از عجم بودند، او با یارانش به پنج فرسنگی کوفه رسید. علی(ع) سفیری نزد وی فرستاد و او را به بیعت و داخل شدن در کوفه فرا خواند. او نپذیرفت و گفت: میان ما، جز جنگ نیست. آن‌گاه، علی(ع)، شریح بن هانی را با هفتصد تن به سوی او فرستاد. خوارج بر شُرَیح و یارانش هجوم آوردند و اینان از هم گسیختند. علی(ع) خود، حرکت کرد و پیشاپیش، جاریة بن قدامه سعدی را فرستاد. آنان دعوت علی (ع) را نپذیرفتند، لذا یاران علی(ع)، آنها را کشتند و از آنان جز پنجاه تن زنده نماندند که امان خواستند و علی(ع) امانشان داد[۱].
شورش خوارج در دوران امویان
شورش خوارج در دوران عباسیان
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ر.ک: محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۵۰۷.