سعید بن مسعده مجاشعی
مقدمه
ابوالحسن سعید بن مسعده مجاشعی بلخی اخفش اوسط بصری اهل بلخ و از موالی بنی مجاشع بن دارم بود و در بصره زندگی می‌‌کرد. نحو را از سیبویه آموخت و از هشام بن عروة، کلبی و نخعی روایت نقل کرده و راویانی چون ابوحاتم سجستانی و دیگران از وی روایت نقل کرده‌اند. رجال‌نویسان اهل سنت وی را عالم به نحو، ادبیات و کلام، و او را استاد پسر کسائی و فردی معتزلی مسلک دانسته‌اند.[۱] سعید مدتی هم در بغداد به نقل روایت و تألیف کتاب پرداخت و در سال ۲۱۰ هـ از دنیا رفت. البته وفات او را در سال‌های ۲۱۵ و ۲۲۱ [۲] و ۲۲۵ هـ هم ذکر کرده‌اند.[۳]
آثار او عبارت‌اند از: الاوسط فی النحو، تفسیر معانی قرآن، المقاییس فی النحو، الاشتقاق، الاربعه العروض، المسائل الکبیر، المسائل الصغیر، الملوک، القوافی، معانی الشعر، وقف التمام، الاصوات، صفات الغنم و الوانها و علاجها و اسنانها، (اسبابها) اللامات[۴] غریب القرآن[۵] و اعراب القرآن[۶].[۷]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
