مقدمه

وی از قبیله عَکّ[۱] بود. وی همان کسی است که رسول خدا (ص) هنگام بیماری‌اش از او عیادت کرد. در این ملاقات، قرع اظهار کرد که با همان بیماری خواهد مُرد، ولی رسول خدا (ص) با نفی سخن او، از سرانجام کارش و مهاجرت به شام و درگذشت او در ربوه شام خبر داد[۲]. وی در رمله شام سکونت یافت و در زمان خلافت عمر در همانجا درگذشت[۳].

برخی بدون ذکر روایت اقرع، تنها به اینکه لفّاف بن کُرز از وی از رسول خدا (ص) حدیث نقل کرده است، اشاره کرده‌اند[۴]. ابن حجر[۵]، تلفظ درست لفّاف بن کرز را لفاف بن کدّن دانسته و از طرق دیگری نیز این روایت را آورده است. از اَقرع بیش از همین حدیث که درباره سرانجام خود اوست، روایت نشده است. برخی احتمال داده‌اند که اقرع بن شفی، نام حامل نامه اسیخب، مرزبان بحرین به رسول خدا (ص) باشد که اسیخب در آن از قوم خود شفاعت کرد[۶]. به هر روی، از زندگی او به جز همین روایت که خبر غیبی رسول خدا (ص) شمرده شده است[۷]، اطلاعی در دست نیست.[۸]

منابع

پانویس

  1. وعدنانی، ر. ک: ابن حزم، ص۳۲۸.
  2. ابونعیم، ج۱، ص۳۳۹؛ ابن عساکر، ج۱، ص۲۱۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۵۴ و ۲۵۵.
  3. أبونعیم، ج۱، ص۳۳۹؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۶۷؛ ذهبی، ج۱، ص۲۶.
  4. ابن عبد البر، ج۱، ص۱۹۳؛ صفدی، ج۹، ص۳۰۹.
  5. ابن حجر، ج۱، ص۲۵۴ و ۲۵۵.
  6. احمدی میانجی، ج۲، ص۳۸۰.
  7. شامی، ج۱۰، ص۹۹.
  8. خانجانی، قاسم، مقاله «اقرع بن شفی عکی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۱۵.