مقدمه

ظلیمه، آنچه از انسان به ناحق و ظالمانه بگیرند، آنچه را که نزد ظالم درخواست می‌‌کنی[۱]. کلماتی حاکی از ظلم و ستمی که بر امام حسین (ع) از سوی امّت روا شد. این تعبیر، در زیارت ناحیه مقدسه آمده و اینکه ذوالجناح، اسب سید الشهدا (ع) پس از کشته شدن امام، همهمه‌کنان و اشک‌ریزان و بی‌صاحب به سوی خیمه‌‌ها می‌‌آمد، در حالی که می‌‌گفت: الظَّلِيمَةَ الظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا[۲]. داد از دست امّتی که پسر دختر پیامبر خود را کشته‌اند[۳].

منابع

پانویس

  1. مجمع البحرین.
  2. بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۶، زیارت ناحیه مقدسه.
  3. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۹۶.