بحث:بنی‌اسرائیل در قرآن
مقدمه
بنی اسرائیل در اصطلاح قرآن بر مجموعه یهودیان اطلاق می‌شود و همه اسباط دوازده گانه را شامل می‌گردد. اسباط دوازده گانه عبارت بوده‌اند از:
- بنی رؤبین
- بنی شمعون
- بنی جاد
- بنی یهودا
- بنی یساکار
- بنی زبولون
- بنی یوسف
- بنی بنیامین
- بنی اشیر
- بنی دان
- بنی نفتالی
- لاویان.
هر سبط به نام یکی از فرزندان یعقوب نامیده شده لکن به موجب تورات حضرت موسی سبط لاویان را به شمار نیاورده و افراد آن سبط را مأمور حفظ اشیاء مقدس و متصدی مقام کهانت ساخته است. در عوض، بنی یوسف به نام پسران یوسف به دو سبط یعنی بنی افرایم و بنی منسّی تقسیم شدند و حضرت موسی خود نواده افرایم است.
در تورات، مملکت اسرائیل (تا بعد از حضرت سلیمان) بر تمام اسباط دوازده گانه که تحت حکومت یک حاکم (داوود یا پادشاه دیگری) به سر می‌بردند اطلاق شده است. در زمان سلطنت «رحبعام» فرزند سلیمان، میان قبیله افرایم و قبیله یهودا اختلافی حاصل شد. بنی افرایم با نه سبط دیگر که در شمال فلسطین زندگانی می‌کردند از یهودا جدا شدند و مملکتی مستقل به نام مملکت اسرائیل تشکیل دادند و «یربعام» را به سلطنت برداشتند و راه بت پرستی پیش گرفتند. اما یهودا و بنیامین در جنوب تشکیل مملکت کوچکی دادند و مانند گذشته یهوه خدای یگانه یهودا را می‌‌پرستیدند.
در نسق آیه 160 از سوره اعراف ﴿وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا﴾[۱] یک بحث نحوی پیش می‌آید چه بر حسب قواعد نحوی می‌بایست تمیز اعداد ۱۰ تا ۹۹ مفرد و منصوب باشد در حالی که تمیز اثنی عشرة در این آیه جمع است. علمای ادب در این باب دو راه حل پیشنهاد کرده‌اند:
راه حل نخست که به نظر، قوی‌تر می‌آید مبتنی بر آن است که اسباط در حکم مفرد و به معنی قبیله فرض شود و جمع سبط نباشد. اهل این نظر می‌گویند: معنی سبط در زبان عرب غیر از معنی سبط در زبان عبری است چه در نظر عبرانیان سبط مرادف با قبیله است و در نزد عرب، سبط بر نواده اطلاق می‌شود.
راه حل دوم در نظر آنان که سبط را در زبان عربی هم به معنی قبیله می‌دانند این است که اسباطا تمیز برای (اثنی عشر) نباشد و بدل گرفته شود برای ضمیر «هم».[۲]
پانویس
- ↑ «و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.
- ↑ خزائلی، محمد، اعلام قرآن، ص121-122.
