خویشان در معارف و سیره امام باقر

مقدمه

خویشاوند به کسانی گفته می‌شود که با اعضای خانواده رابطه نسبی داشته باشند، مانند برادران، خواهران، عموها، دایی‌ها، اجداد و سایر افراد فامیل که از نظر نسب با این خانواده ارتباط دور یا نزدیک داشته باشند. امام باقر(ع) تشویق فراوانی بر ایجاد ارتباط با افراد فامیل و دیدوبازدید با آنان داشته و حقوقی که بر این روابط مترتّب می‌شود را بیان فرموده‌اند. آن حضرت بر این نکته نیز تأکید داشتند که خویشاوندان در احسان و نیکوکاری، شاد کردن و کمک در حلّ مشکلات بر سایر افراد تقدّم دارند.

امام باقر(ع) همچنین آثار مثبتی را که بر «صله رحم» یا پیوند با خویشاوندان مترتّب می‌شود، این‌گونه بیان فرموده‌اند که: پیوند با خویشاوندان موجب پاکی کردارها، دفع بلاها، و رشد و افزایش اموال گردیده، مرگ ناگهانی را از صاحبش دور و رزق صاحبش را افزایش داده، باعث محبوب شدن صاحب خود در میان خاندانش می‌گردد. پس هرکدام از افراد جامعه باید از خداوند متعال پروا کند و با خویشاوندان خود ارتباط برقرار نماید^[۱]. آن حضرت به یکی از اصحاب خود فرموده‌اند: آگاه باش که تاکنون چندبار اجل تو فرارسیده و هربار به‌خاطر رابطه‌ای که با خویشاوندان خود برقرار می‌کنی، خداوند آن را به تأخیر انداخته است‌^[۲].^[۳].

منابع

حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۷

پانویس

↑ کافى، ج۲، ص۱۵۲.
↑ رجال کشّى، ص۲۲۴.
↑ حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۷، ص ۲۸۷.

[1] کافى، ج۲، ص۱۵۲.

[2] رجال کشّى، ص۲۲۴.

[3] حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۷، ص ۲۸۷.

[۱]

[۲]

[۳]