شعار امام علی در میدان‌های نبرد، شعار رزمندگان نقش عمده‌ای در روحیۀ خودی‌ها و شکست روحیۀ دشمن دارد. حضرت علی (ع) فرمود: پیامبر خدا دستور داد که قبل از جنگ، شعار سربدهند و فرمود: در شعارهایتان یکی از نام‌های خدا باشد.

مقدمه

اصبغ بن نباته نقل می‌کند: پیوسته علی (ع) در کارزار، ندا می‌داد: "کهیعص"[۱]. امام صادق (ع) می‌فرماید: شعار ما خاندان "یا محمّد یا محمّد" است. در جنگ بدر و احد شعار مسلمانان "يَا نَصْرَ اللَّهِ اقْتَرِب‏" بود، در جنگ با بنی نضیر شعارشان "يَا رُوحَ الْقُدُسِ أَرِح‏" بود، در نبرد طائف "يَا رِضْوَان‏"، در جنگ احزاب "حم لَا يُبْصِرُون‏"، در جنگ حدیبیّه "أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ " و در روز فتح مکه "نَحْنُ عِبَادُ اللَّهِ حَقّاً حَقّاً "[۲]

امیر مؤمنان در جنگ‌ها شعار "اللَّهُ أَكْبَرُ سر می‌داد و ندا می‌داد: "اللَّهُ أَكْبَرُ اللَّهُ أَكْبَرُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ يَا اللَّهُ يَا أَحَدُ يَا صَمَدُ يَا رَبَّ مُحَمَّدٍ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيم‏[۳].

از آنجا که نقش نگین انگشتر نیز نوعی شعار به شمار می‌رود، یادآوری می‌شود که انگشترهای مختلف او نقش‌های گوناگونی داشت، از قبیل: اللَّهُ الْمَلِك‏، نِعْمَ الْقَادِرُ اللَّه‏، عَلِيٌّ يُؤْمِنُ بِاللَّه‏، الْمُلْكُ لِلَّه‏، اللَّهُ وَلِي‏ عَلِي‏[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج۴، ص۲۹۹.
  2. « عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي نَصْرٍ عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: شِعَارُنَا يَا مُحَمَّدُ يَا مُحَمَّدُ وَ شِعَارُنَا يَوْمَ بَدْرٍ يَا نَصْرَ اللَّهِ اقْتَرِبْ اقْتَرِبْ وَ شِعَارُ الْمُسْلِمِينَ يَوْمَ أُحُدٍ يَا نَصْرَ اللَّهِ اقْتَرِبْ وَ يَوْمَ بَنِي النَّضِيرِ يَا رُوحَ الْقُدُسِ أَرِحْ وَ يَوْمَ بَنِي قَيْنُقَاعَ يَا رَبَّنَا لَا يَغْلِبُنَّكَ وَ يَوْمَ الطَّائِفِ يَا رِضْوَانُ وَ شِعَارُ يَوْمِ حُنَيْنٍ يَا بَنِي عَبْدِ اللَّهِ [يَا بَنِي عَبْدِ اللَّهِ‏] وَ يَوْمِ الْأَحْزَابِ حم* لَا يُبْصِرُونَ وَ يَوْمِ بَنِي قُرَيْظَةَ يَا سَلَامُ أَسْلِمْهُمْ وَ يَوْمِ الْمُرَيْسِيعِ وَ هُوَ يَوْمُ بَنِي الْمُصْطَلِقِ أَلَا إِلَى اللَّهِ الْأَمْرُ وَ يَوْمِ الْحُدَيْبِيَةِ أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ وَ يَوْمِ خَيْبَرَ يَوْمِ الْقَمُوصِ يَا عَلِيُّ آتِهِمْ [ائْتِهِمْ‏] مِنْ عَلُ وَ يَوْمِ الْفَتْحِ نَحْنُ عِبَادُ اللَّهِ حَقّاً حَقّاً وَ يَوْمِ تَبُوكَ يَا أَحَدُ يَا صَمَدُ وَ يَوْمِ بَنِي الْمُلَوَّحِ أَمِتْ أَمِتْ وَ يَوْمِ صِفِّينَ يَا نَصْرَ اللَّهِ وَ شِعَارُ الْحُسَيْنِ (ع)يَا مُحَمَّدُ وَ شِعَارُنَا يَا مُحَمَّد»، الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏۵، ص: ۴۷، بَابُ الشِّعَارِ، ح ۱.
  3. شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج ۵ ص۱۷۶
  4. سنن الامام علی ص ۲۳۸
  5. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۳۵.