برخورد با مشرکان: تفاوت میان نسخه‌ها

با ورود مشرکان به مرحله نظامی، [[رسول خدا]] و یارانش که تاکنون سلاحی جز [[صبر]] و تحمل در مقابل فشارهای [[مشرکان قریش]] نداشتند از سوی [[خداوند]] [[اذن]] به [[جهاد]] یافتند: {{متن قرآن|الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ}}<ref>«همان کسانی که ناحق از خانه‌های خود بیرون رانده شدند و جز این نبود که می‌گفتند: پروردگار ما خداوند است و اگر خداوند برخی مردم را به دست برخی دیگر از میان برنمی‌داشت بی‌گمان دیرها (ی راهبان) و کلیساها (ی مسیحیان) و کنشت‌ها (ی یهودیان) و مسجدهایی که نام خداوند را در آن بسیار می‌برند ویران می‌شد و بی‌گمان خداوند به کسی که وی را یاری کند یاری خواهد رساند که خداوند توانمندی پیروز است» سوره حج، آیه ۴۰.</ref>. هر چند [[نزول]] این [[آیه شریفه]] به معنای شروع [[جنگ]] از سوی [[رسول اعظم]] علیه [[مخالفان]] خود نبود، اما این [[بشارت]] را به [[مسلمانان]] می‌داد که در برابر [[هجوم]] [[کفر]] و [[شرک]]، اجازه [[دفاع از خود]] و [[اذن]] مقابله با آنان را دارند.

از سوی دیگر سران قریش و جناح کفر که در آن جنگ بزرگانی را از دست داده بودند که در کار بزرگان و تنظیم [[حیات]] [[اقتصادی]] [[شهر]] نقش بسزایی داشتند فهمیدند که با خروج رسول اعظم {{صل}} و [[یاران]] او از [[مکه]] و پیوستن یثربیان به جمع یاران او پی‌گیری هدم و نابودی او دیگر کار ساده‌ای نیست.