|
|
| خط ۴۶: |
خط ۴۶: |
|
| |
|
| بنابراین روشن است که [[خداوند]] منشأ خیرات است و همه خیرات و کمالات از تجلیات [[ذات باری تعالی]] هستند و هر مرتبه‌ای از خیر که [[مشاهده]] می‌شود از این جهت که به او نسبت داده می‌شود خیر است؛ اما شرور [[عالم طبیعت]] حاصل تصادم [[امور مادی]] و محدودیت عالم طبیعت است و همه این امور به عدم وجود یا عدم کمال برمی‌گردد؛ زیرا امور عدمی به [[جعل]] تعلق ندارند بلکه از لوازم امور مجعول هستند<ref>امام خمینی، طلب و اراده، ص۳۹.</ref>.<ref>[[بهروز محمدی منفرد|محمدی منفرد، بهروز]]، [[جهان‌شناسی اسلامی (مقاله)| مقاله «جهان‌شناسی اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص۲۲۱.</ref> | | بنابراین روشن است که [[خداوند]] منشأ خیرات است و همه خیرات و کمالات از تجلیات [[ذات باری تعالی]] هستند و هر مرتبه‌ای از خیر که [[مشاهده]] می‌شود از این جهت که به او نسبت داده می‌شود خیر است؛ اما شرور [[عالم طبیعت]] حاصل تصادم [[امور مادی]] و محدودیت عالم طبیعت است و همه این امور به عدم وجود یا عدم کمال برمی‌گردد؛ زیرا امور عدمی به [[جعل]] تعلق ندارند بلکه از لوازم امور مجعول هستند<ref>امام خمینی، طلب و اراده، ص۳۹.</ref>.<ref>[[بهروز محمدی منفرد|محمدی منفرد، بهروز]]، [[جهان‌شناسی اسلامی (مقاله)| مقاله «جهان‌شناسی اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص۲۲۱.</ref> |
|
| |
| == نتیجه ==
| |
| نوع [[شناخت]] [[جهان]] تأثیر به‌سزایی در نوع نگرش به [[نظام‌های اجتماعی]] و نحوه [[زندگی اجتماعی]] دارد. اگر [[انسان]] جهان را منحصر در عالم ماده و [[حس]] بپندارد، [[روابط]] [[انسان‌ها]] نیز بر اساس همین نگرش رقم می‌خورد و قوانینی که وضع می‌شوند - بدون توجه به [[سعادت اخروی]] - تنها زیست این جهانی [[انسان]] را لحاظ می‌کنند و برای همین اشکالات و معضلاتی برای چنین نظامی حاصل می‌آید که [[بحران]] انسان معاصر سرمنشأ آن است چنانکه در بسیاری [[جوامع]] [[شاهد]] بحران شخصیتی انسان، بیماری‌های [[روحی]] و [[روانی]]، بحران [[خانواده]]، عدم [[امنیت اجتماعی]] و... هستیم. اما اگر [[شناخت]] انسان از [[جهان هستی]] و [[عوالم]] آن دایره گسترده‌ای داشته باشد و انسان [[عالم هستی]] را آن‌گونه که [[شایسته]] است بشناسد، وجود آن عوالم را در تنظیم [[قوانین اجتماعی]] و [[روابط]] بین انسان‌ها مؤثر می‌بیند و [[حیات اجتماعی]] و این جهانی انسان را مرتبط با دیگر عوالم دانسته و بیش از همه در [[روابط اجتماعی]]، سعادت اخروی را لحاظ کند و از این روست که انسان معاصر اعتراف می‌کند عالم هستی و از جمله خود را آن‌گونه که شایسته است نمی‌شناسد و باید از آموزه‌های [[وحیانی]] برای شناخت خود و عالم هستی کمک گیرد و از آنجا که باید قوانین اجتماعی و روابط خود با دیگر انسان‌ها و [[عالم طبیعت]] را با توجه به کل عالم هستی تدوین کند و از سویی با [[حس]] و [[عقل]] خود نمی‌تواند [[شناختی]] کامل بیابد، [[قوانین]] [[انبیای الهی]] را چراغ [[اعمال]] این جهانی خود قرار می‌دهد تا اینکه هم دچار بحران‌های انسان معاصر نشود و هم سعادت اخروی وی تأمین شود<ref>[[بهروز محمدی منفرد|محمدی منفرد، بهروز]]، [[جهان‌شناسی اسلامی (مقاله)| مقاله «جهان‌شناسی اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص۲۲۳.</ref>.
| |
|
| |
|
| == جستارهای وابسته == | | == جستارهای وابسته == |
