←بزرگی مصیبت عاشورا
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== بزرگی [[مصیبت]] [[عاشورا]] == | == بزرگی [[مصیبت]] [[عاشورا]] == | ||
از [[عبداللّه بن فضل هاشمی]] نقل شده است که: به [[امام صادق]] {{ع}} گفتم: ای پسر [[پیامبر خدا]]! چه طور [[روز عاشورا]]، [[روز]] ماتم و [[اندوه]] و [[بی‌تابی]] و [[گریه]] شد؛ ولی روز [[رحلت پیامبر]] {{صل}} و روز درگذشت [[فاطمه]] {{س}} و روز [[شهادت امیر مؤمنان]] {{ع}} و روز کشته شدن [[امام حسن]] {{ع}} با زهر، چنین نشد؟ فرمود: «روز [[شهادت]] [[حسین]] {{ع}}، مصیبتی بزرگ‌تر از دیگر روزها دارد. این، از آن روست که [[اصحاب کسا]] - که گرامی ترینِ [[مردمان]] در پیشگاه خدای متعال‌اند - [[پنج تن]] بودند. وقتی [[پیامبر]] {{صل}} از میان آنان رفت، [[امیر مؤمنان]]، فاطمه و [[حسن]] و حسین {{عم}} بودند و آنها برای [[مردم]]، مایه [[تسلیت]] و [[دل]] [[خوشی]] بودند. نیز هنگامی که فاطمه {{س}} در گذشت، | از [[عبداللّه بن فضل هاشمی]] نقل شده است که: به [[امام صادق]] {{ع}} گفتم: ای پسر [[پیامبر خدا]]! چه طور [[روز عاشورا]]، [[روز]] ماتم و [[اندوه]] و [[بی‌تابی]] و [[گریه]] شد؛ ولی روز [[رحلت پیامبر]] {{صل}} و روز درگذشت [[فاطمه]] {{س}} و روز [[شهادت امیر مؤمنان]] {{ع}} و روز کشته شدن [[امام حسن]] {{ع}} با زهر، چنین نشد؟ فرمود: «روز [[شهادت]] [[حسین]] {{ع}}، مصیبتی بزرگ‌تر از دیگر روزها دارد. این، از آن روست که [[اصحاب کسا]] - که گرامی ترینِ [[مردمان]] در پیشگاه خدای متعال‌اند - [[پنج تن]] بودند. وقتی [[پیامبر]] {{صل}} از میان آنان رفت، [[امیر مؤمنان]]، فاطمه و [[حسن]] و حسین {{عم}} بودند و آنها برای [[مردم]]، مایه [[تسلیت]] و [[دل]] [[خوشی]] بودند. نیز هنگامی که فاطمه {{س}} در گذشت، دلداری و تسلّیِ مردم، با امیر مؤمنان و حسن و حسین {{عم}} بود. همچنین زمانی که امیر مؤمنان {{ع}} در گذشت، مردم با حسن {{ع}} و حسین {{ع}}، [[آرامش]] و تسکین می‌یافتند. نیز وقتی حسن {{ع}} در گذشت، حسین {{ع}} برای مردم، مایه دلداری و تسلّی بود؛ ولی زمانی که حسین {{ع}} کشته شد، هیچ کس از اصحاب کسا باقی نبود که مردم، با او دلداری و تسکین پیدا کنند. بنا بر این، رفتن حسین {{ع}}، به مثابه رفتن همه آنها بود، همان‌گونه که بودن ایشان، به مثابه بودن همه آنها بود. به این جهت، روز کشته شدن حسین {{ع}}، بزرگ‌ترین مصیبت بود». به [[امام]] {{ع}} گفتم: ای پسر پیامبر خدا! چرا [[علی بن الحسین]] (امام [[زین العابدین]]){{ع}} همچون پدرانش که برای مردم، مایه دلداری و تسلّی بودند، مایه دلداری و تسلّی نبود؟<ref>{{متن حدیث|قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ {{ع}} يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ كَيْفَ صَارَ يَوْمُ عَاشُورَاءَ يَوْمَ مُصِيبَةٍ وَ غَمٍّ وَ جَزَعٍ وَ بُكَاءٍ دُونَ الْيَوْمِ الَّذِي قُبِضَ فِيهِ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} وَ الْيَوْمِ الَّذِي مَاتَتْ فِيهِ فَاطِمَةُ {{ع}} وَ الْيَوْمِ الَّذِي قُتِلَ فِيهِ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} وَ الْيَوْمِ الَّذِي قُتِلَ فِيهِ الْحَسَنُ {{ع}} بِالسَّمِّ فَقَالَ إِنَّ يَوْمَ الْحُسَيْنِ {{ع}} أَعْظَمُ مُصِيبَةً مِنْ جَمِيعِ سَائِرِ الْأَيَّامِ وَ ذَلِكَ أَنَّ أَصْحَابَ الْكِسَاءِ الَّذِي كَانُوا أَكْرَمَ الْخَلْقِ عَلَى اللَّهِ تَعَالَى كَانُوا خَمْسَةً فَلَمَّا مَضَى عَنْهُمُ النَّبِيُّ {{صل}} بَقِيَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ فَاطِمَةُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ {{عم}} فَكَانَ فِيهِمْ لِلنَّاسِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ فَلَمَّا مَضَتْ فَاطِمَةُ {{س}} كَانَ فِي أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ لِلنَّاسِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ فَلَمَّا مَضَى مِنْهُمْ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} كَانَ لِلنَّاسِ فِي الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ فَلَمَّا مَضَى الْحَسَنُ {{ع}} كَانَ لِلنَّاسِ فِي الْحُسَيْنِ {{ع}} عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ فَلَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ {{ع}} لَمْ يَكُنْ بَقِيَ مِنْ أَهْلِ الْكِسَاءِ أَحَدٌ لِلنَّاسِ فِيهِ بَعْدَهُ عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ فَكَانَ ذَهَابُهُ كَذَهَابِ جَمِيعِهِمْ كَمَا كَانَ بَقَاؤُهُ كَبَقَاءِ جَمِيعِهِمْ فَلِذَلِكَ صَارَ يَوْمُهُ أَعْظَمَ مُصِيبَةً}} (علل الشرائع، ص۲۲۵، ح۱؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۹، ح۱).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]]، ص ۷۹۶.</ref> | ||
== آداب روز عاشورا == | == آداب روز عاشورا == | ||