تولی به امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[روایت]] دیگری [[امام صادق]] {{ع}} تنها فریضه‌ای را که احدی از [[مسلمین]] در هیچ حالی مجاز به ترک آن نیست را فریضه ولایت می‌‌داند<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ افْتَرَضَ عَلَی أُمَّةِ مُحَمَّدٍ {{صل}} خَمْسَ فَرَائِضَ الصَّلَاةَ وَ الزَّکَاةَ وَ الصِّیَامَ وَ الْحَجَّ وَ وَلَایَتَنَا فَرَخَّصَ لَهُمْ فِی أَشْیَاءَ مِنَ الْفَرَائِضِ‌ الْأَرْبَعَةِ وَ لَمْ‌ یُرَخِّصْ‌ لِأَحَدٍ مِنَ الْمُسْلِمِینَ فِی تَرْکِ وَلَایَتِنَا}}؛ کافی، ج ۸، ص ۲۷۱. </ref> و [[ولایت]] در این [[روایت]] به معنای [[اعتقاد به امامت]]، داشتن [[محبت]] و اظهار آن در عمل است و این [[ولایت]] آن [[قدر]] مهم است که [[امام باقر]] {{ع}} می‌‌فرماید: "[[مردم]] از آن جهت [[مأمور]] به [[طواف]] شده‌اند که پس از آن به سوی ما بیایند و [[ولایت]] ما را اعلام کنند و [[مودت]] و [[نصرت]] خودشان را به ما عرضه بدارند"<ref>{{متن حدیث|إِنَّمَا أُمِرُوا أَنْ یَطُوفُوا بِهَا ثُمَّ یَنْفِرُوا إِلَیْنَا فَیُعْلِمُونَا وَلَایَتَهُمْ وَ مَوَدَّتَهُمْ وَ یَعْرِضُوا عَلَیْنَا نُصْرَتَهُمْ}}؛ کافی، ج ۱، ص ۳۹۲.</ref>.